141

Sonnet 141

Het zijn mijn ogen niet die jou beminnen,

Want duizendvoud gebrek zien zij in jou;

Nee, hoe verachtelijk zij jou ook vinden,

Het is mijn liefdeshart dat van je houdt,

Mijn oren zijn ontstemd door je geluid,

Mijn tastzin mist de lust je aan te raken;

En nodig ook mijn reuk en smaak niet uit

Om met jouw zinnen ooit een feest te maken.

Maar al mijn zintuigen en mijn verstand

Beletten niet mijn dwaze hart dat jij

Mij onderwerpt, vernedert en ontmant

En mij hooghartig dwingt tot slavernij.

Slechts dit is wat mij nog wat winst verschaft,

Dat zij door wie ik zondig, mij ook straft.

Sonnet 141

In faith I do not love thee with mine eyes,

For they in thee a thousand errors note;

But 'tis my heart that loves what they despise,

Who, in despite of view, is pleased to dote.

Nor are mine ears with thy tongue's tune delighted;

Nor tender feeling, to base touches prone,

Nor taste, nor smell, desire to be invited

To any sensual feast with thee alone:

But my five wits nor my five senses can

Dissuade one foolish heart from serving thee,

Who leaves unswayed the likeness of a man,

Thy proud heart's slave and vassal wretch to be:

Only my plague thus far I count my gain,

That she that makes me sin awards me pain.