De Kerkvloer.
Ziet U de vloer? Die vierkanten, gevlekt,
Zo stevig en zo sterk:
Geduldigheid:
De ander droevig zwart, die om en om
Een soort van schaakbord vormt,
Nederigheid:
Die licht omhoog gaat, en aan elke kant
Ons naar het Koor toeleidt
Vrijmoedigheid:
Maar ‘t zacht cement, dat alles in verband
Brengt, dat is Liefde én
Barmhartigheid.
De zonde steelt vaak en bevlekt
De aders in het marmerwerk
Maar schoon wordt alles als het marmer huilt.
De Dood blaast, puffend bij de poort,
Het stof waait heel de kerk door
En schoon wordt alles, wat eerst leek bevuild.
Zegen de Architect, zijn werk
Is, in zo’n zwak hart, toch zo sterk.
The Church-floore.
Mark you the floore? that square & speckled stone,
Which looks so firm and strong,
Is Patience:
And th’ other black and grave, where with each one
Is checker’d all along,
Humilitie:
The gentle rising, which on either hand
Leads to the Quire above,
Is Confidence:
But the sweet cement, which in one sure band
Ties the whole frame, is Love
And Charitie.
Hither sometimes Sinne steals, and stains
The marbles neat and curious veins:
But all is cleansed when the marble weeps.
Sometimes Death, puffing at the Doore,
Blows all the dust about the floore:
But while he thinks to spoil the room, he sweeps.
Blest be the Architect, whose art
Could build so strong in a weak heart.