040 The Church-floore

De Kerkvloer.

Ziet U de vloer? Die vierkanten, gevlekt,

Zo stevig en zo sterk:

Geduldigheid:

De ander droevig zwart, die om en om

Een soort van schaakbord vormt,

Nederigheid:

Die licht omhoog gaat, en aan elke kant

Ons naar het Koor toeleidt

Vrijmoedigheid:

Maar ‘t zacht cement, dat alles in verband

Brengt, dat is Liefde én

Barmhartigheid.

De zonde steelt vaak en bevlekt

De aders in het marmerwerk

Maar schoon wordt alles als het marmer huilt.

De Dood blaast, puffend bij de poort,

Het stof waait heel de kerk door

En schoon wordt alles, wat eerst leek bevuild.

Zegen de Architect, zijn werk

Is, in zo’n zwak hart, toch zo sterk.

The Church-floore.

Mark you the floore? that square & speckled stone,

Which looks so firm and strong,

Is Patience:

And th’ other black and grave, where with each one

Is checker’d all along,

Humilitie:

The gentle rising, which on either hand

Leads to the Quire above,

Is Confidence:

But the sweet cement, which in one sure band

Ties the whole frame, is Love

And Charitie.

Hither sometimes Sinne steals, and stains

The marbles neat and curious veins:

But all is cleansed when the marble weeps.

Sometimes Death, puffing at the Doore,

Blows all the dust about the floore:

But while he thinks to spoil the room, he sweeps.

Blest be the Architect, whose art

Could build so strong in a weak heart.