037

Sonnet 37

Zoals een oude vader graag zijn kroost

Ziet springen als een koppel jonge honden,

Zo heb ik, door het lot verminkt, mijn troost

In je oprechtheid en je trouw gevonden.

Want of jouw afkomst, rijkdom, geest of schoon,

Of één daarvan, of alle, of nog meer,

Jou sieren als juwelen aan je kroon:

Mijn liefde deelt in al je glans en eer.

Dan ben ik niet gebrekkig meer, want jij

Weet met je gloed mij zoveel glans te geven,

Dat het al ruim voldoende is voor mij

Om in de schaduw van je roem te leven.

Het mooist van al in jou terug te zien,

Dat wens ik, want dat maakt mij blij voor tien.

Sonnet 37

As a decrepit father takes delight

To see his active child do deeds of youth,

So I, made lame by Fortune's dearest spite,

Take all my comfort of thy worth and truth;

For whether beauty, birth, or wealth, or wit,

Or any of these all, or all, or more,

Entitled in thy parts, do crowned sit,

I make my love engrafted to this store:

So then I am not lame, poor, nor despised,

Whilst that this shadow doth such substance give

That I in thy abundance am sufficed,

And by a part of all thy glory live.

Look what is best, that best I wish in thee:

This wish I have; then ten times happy me!