075

Sonnet 75

Jij bent voor mij als voedsel voor het leven,

Als zachte zomerbuien voor het veld.

Ik vecht wat af voor onze lieve vrede,

Zoals een vrek zich kommert om zijn geld:

Nu trots ervan genietend, zo meteen

Weer bang dat Tijd, als dief, zijn schat komt stelen.

Nu eens ben ik het liefst met jou alleen,

Dan weer wil ik mijn vreugd met velen delen.

Soms, feestend als ik van je blik geniet,

Dan hongerend om in je buurt te komen;

Iets mooiers echter vond of zocht ik niet,

Dan wat ik van jou kreeg of heb genomen.

Zo smacht en smul ik maar de hele tijd,

Voorzien van alles, dan weer alles kwijt.

Sonnet 75

So are you to my thoughts as food to life,

Or as sweet-season'd showers are to the ground;

And for the peace of you I hold such strife

As 'twixt a miser and his wealth is found.

Now proud as an enjoyer, and anon

Doubting the filching age will steal his treasure;

Now counting best to be with you alone,

Then better'd that the world may see my pleasure:

Sometime all full with feasting on your sight,

And by and by clean starved for a look;

Possessing or pursuing no delight

Save what is had, or must from you be took.

Thus do I pine and surfeit day by day,

Or gluttoning on all, or all away.