073 Affliction (V)

Droefheid V

Mijn God, ik las vandaag

Dat Adams’ Hof lang niet zo veilig was

Als Noachs’ Ark; die minder werd belaagd,

Omdat het U als stevig anker had;

U zorgde dat het stevig bleef

Toen door de storm het water steeg.

Eerst bracht U ons geluk;

Uw eigen zoetheid heeft U ons gegeven;

We werden dartel, en met ongeluk

Bracht U ons bij U terug, voor heel ons leven,

Eerst mochten wij bij U vertoeven,

Nu kunt U onze rampspoed proeven.

Er is slechts vreugd en smart;

We zijn alleen van U, als die er zijn.

De engelen voor de één, en neemt ons hart

De tweede, dan maakt dat een dubbele rij.

In zoveel smaken opgemaakt,

Zodat Uw geestestafel smaakt.

Voor ons is dan de smart;

Wij zijn de boom die wortelt als hij schudt,

Terwijl de wind de hoogste takken tart,

En aan de knoppen en de vruchten rukt.

Meng vreugd en leed, want dan ontspant

Uw boog zich door Uw stralenkrans.

Affliction V

My God, I read this day,

That planted Paradise was not so firm,

As was and is thy floting Ark; whose stay

And anchor thou art onely, to confirm

And strengthen it in ev’ry age,

When waves do rise, and tempests rage.

At first we liv’d in pleasure;

Thine own delights thou didst to us impart;

When we grew wanton, thou didst use displeasure

To make us thine: yet that we might not part,

As we at first did board with thee,

Now thou wouldst taste our miserie.

There is but joy and grief;

If either will convert us, we are thine:

Some Angels us’d the first; if our relief

Take up the second, then thy double line

And sev’rall baits in either kinde

Furnish thy table to thy minde.

Affliction then is ours;

We are the trees, whom shaking fastens more,

While blustring winds destroy the wanton bowres,

And ruffle all their curious knots and store.

My God, so temper joy and wo,

That thy bright beams may tame thy bow.