055 Denial

Ontkenning

Toen mijn gebed niet meer Uw oor

Bereiken kon,

Brak dat mijn hart en en ging mijn lied teloor,

Daar angst het in mij won

En wanorde;

En alle pijlen van mijn geest

Vlogen in ‘t rond,

Een deel daarvan ging naar het vreugdefeest,

Een ander deel naar ‘t front

Met veel lawaai.

Zoals, zegt men, goedheid verzacht,

Zo stijf op slot

Waren mijn hart en knieën; dag en nacht

Bad ik: O kom, mijn God;

‘t Werd niet verstaan.

O Heer, U gaf voor onze smart

Ons toch een tong;

En dan niet luisteren! Nooit werd mijn hart,

Dat in mijn knieën zonk

Door U verstaan.

Zo lag mijn ziel in ‘t duister, vaag,

Ontstemd, verslapt;

Mijn zwakke geest hing lusteloos omlaag;

Een bloem die was geknapt

Uit onvrede.

Herstel mijn borst, Heer, nu meteen,

Want daardoor vindt

Mijn klacht weer Uw genade, word ik één

Met U, zodat mijn geest weer zingt,

Mijn rijm weer klinkt.

Denial

When my devotions could not pierce

Thy silent ears;

Then was my heart broken, as was my verse:

My breast was full of fears

And disorder:

My bent thoughts, like a brittle bow,

Did fly asunder:

Each took his way; some would to pleasures go,

Some to the wars and thunder

Of alarms.

As good go any where, they say,

As to benumb

Both knees and heart, in crying night and day,

Come, come, my God, O come,

But no hearing.

O that thou shouldst give dust a tongue

To cry to thee,

And then not hear it crying! all day long

My heart was in my knee,

But no hearing.

Therefore my soul lay out of sight,

Untuned, unstrung:

My feeble spirit, unable to look right,

Like a nipped blossom, hung

Discontented.

O cheer and tune my heartless breast,

Defer no time;

That so thy favors granting my request,

They and my mind may chime,

And mend my rime.