Love in the Asylum

Liefde in het gesticht

Een vreemde komt

Mijn kamer delen in het huis met een steekje los,

Een meid zo gek als een deur

Doet het nachtslot erop met haar pluiszachte arm.

Direct in het warrige bed

Bedriegt ze het hemelafstotende huis met meegebrachte wolken

Ook bedriegt ze de nachtmerrieachtige ruimte met haar stappen,

Zo lang als de doden,

Of schuimt ze over denkbeeldige oceanen van de mannenzalen.

Ze is een bezetene

Die bedrieglijk licht toelaat door de stuiterende muren,

Bezeten door de hemel

Slaapt ze in het smalle trog en toch beloopt ze het stof

Toch raast ze door

Over de gekkenhuisvloer dun geworden door mijn lopende tranen.

En bij het in haar armen genomen licht, mag ik ten lange leste

Gelukkig zonder falen

Het eerste visioen doorstaan dat de sterren in vlam zette.

Love in The Asylum

A stranger has come

To share my room in the house not right in the head,

A girl mad as birds

Bolting the night of the door with her arm her plume.

Strait in the mazed bed

She deludes the heaven-proof house with entering clouds

Yet she deludes with walking the nightmarish room,

At large as the dead,

Or rides the imagined oceans of the male wards.

She has come possessed

Who admits the delusive light through the bouncing wall,

Possessed by the skies

She sleeps in the narrow trough yet she walks the dust

Yet raves at her will

On the madhouse boards worn thin by my walking tears.

And taken by light in her arms at long and dear last

I may without fail

Suffer the first vision that set fire to the stars.

(1940)