Liefde in het gesticht
Een vreemde komt
Mijn kamer delen in het huis met een steekje los,
Een meid zo gek als een deur
Doet het nachtslot erop met haar pluiszachte arm.
Direct in het warrige bed
Bedriegt ze het hemelafstotende huis met meegebrachte wolken
Ook bedriegt ze de nachtmerrieachtige ruimte met haar stappen,
Zo lang als de doden,
Of schuimt ze over denkbeeldige oceanen van de mannenzalen.
Ze is een bezetene
Die bedrieglijk licht toelaat door de stuiterende muren,
Bezeten door de hemel
Slaapt ze in het smalle trog en toch beloopt ze het stof
Toch raast ze door
Over de gekkenhuisvloer dun geworden door mijn lopende tranen.
En bij het in haar armen genomen licht, mag ik ten lange leste
Gelukkig zonder falen
Het eerste visioen doorstaan dat de sterren in vlam zette.
Love in The Asylum
A stranger has come
To share my room in the house not right in the head,
A girl mad as birds
Bolting the night of the door with her arm her plume.
Strait in the mazed bed
She deludes the heaven-proof house with entering clouds
Yet she deludes with walking the nightmarish room,
At large as the dead,
Or rides the imagined oceans of the male wards.
She has come possessed
Who admits the delusive light through the bouncing wall,
Possessed by the skies
She sleeps in the narrow trough yet she walks the dust
Yet raves at her will
On the madhouse boards worn thin by my walking tears.
And taken by light in her arms at long and dear last
I may without fail
Suffer the first vision that set fire to the stars.
(1940)