Geef mij de schuld niet dat de zonneschijn
Verdwenen is aan ‘t einde van de dag;
Geef mij de schuld niet dat de pracht verdwijnt
Van maand tot maand, van ‘t land en struikgewas
Geef mij de schuld niet dat de maan weer krimpt
Noch dat het eb wordt en de zee weer daalt
Noch dat de hartstocht van een man snel slinkt
En jij niet meer met liefde naar mij taalt.
Dit wist ik altijd al: de Liefde is
Een tak met bloesems door de wind verwaaid,
Een hoge vloed die oevers molesteert,
Waarna de kust met wrakhout ligt bezaaid.
Geef mij de schuld maar dat mijn hart niet snel
Begrijpt wat mijn geest doorheeft in één tel.
Pity me not because the light of day
At close of day no longer walks the sky;
Pity me not for beauties passed away
From field and thicket as the year goes by;
Pity me not the waning of the moon,
Nor that the ebbing tide goes out to sea,
Nor that a man's desire is hushed so soon,
And you no longer look with love on me.
This have I known always: Love is no more
Than the wide blossom which the wind assails,
Than the great tide that treads the shifting shore,
Strewing fresh wreckage gathered in the gales:
Pity me that the heart is slow to learn
What the swift mind beholds at ever turn.