Lullaby

Wiegelied

Leg je hoofd te slapen, lief

In mijn schoot van ach en wee

Als de tijd straks vluchten gaat

Neemt hij al jouw schoonheid mee,

Want de onschuld van een kind

Valt ooit aan de dood ten prooi;

Laat tot aan de dageraad

Dit een prachtig schepsel zijn,

Kwetsbaar, schuldig, maar voor mij

Niet te overtreffen mooi.

Geest en lichaam zijn steeds één:

Minnaars die zich in het groen

Van heuvels hebben neergevleid,

Zien een prachtig visioen;

Het visioen dat Venus geeft

Vol gevoel, zo bovenaards,

Hoop en liefde, wereldwijd;

En zo wekt een inzicht plots

Tussen gletsjers en de rots

Extase bij de kluizenaar

Zekerheid verdwijnt als sneeuw,

Bij de klok van middernacht,

Hard als echo’s van de bel

En de dwazen hoor je al

Met verveeld pedant geschreeuw;

Alle schulden die nog staan,

Los ik in, zoals voorspeld,

Maar er zal in deze nacht

Geen verzuchting, geen gedachte,

Kus of blik verloren gaan.

Schoonheid, nacht en beeld vervaagt;

Laat heel zacht de ochtendwind

Waaien rond jouw dromend hoofd,

’t Is een dag die nieuw begint,

En die voor jouw kloppend hart

Sterfelijkheid toch draaglijk maakt;

Ook al is de middag droog

Voed je met haar stille kracht,

Door geen nacht van hoon getart,

Omdat liefde jou bewaakt.

Lullaby

Lay your sleeping head, my love,

Human on my faithless arm;

Time and fevers burn away

Individual beauty from

Thoughtful children, and the grave

Proves the child ephemeral:

But in my arms till break of day

Let the living creature lie,

Mortal, guilty, but to me

The entirely beautiful.

Soul and body have no bounds:

To lovers as they lie upon

Her tolerant enchanted slope

In their ordinary swoon,

Grave the vision Venus sends

Of supernatural sympathy,

Universal love and hope;

While an abstract insight wakes

Among the glaciers and the rocks

The hermit's carnal ecstasy.

Certainty, fidelity

On the stroke of midnight pass

Like vibrations of a bell

And fashionable madmen raise

Their pedantic boring cry:

Every farthing of the cost,

All the dreaded cards foretell,

Shall be paid, but from this night

Not a whisper, not a thought,

Not a kiss nor look be lost.

Beauty, midnight, vision dies:

Let the winds of dawn that blow

Softly round your dreaming head

Such a day of welcome show

Eye and knocking heart may bless,

Find our mortal world enough;

Noons of dryness find you fed

By the involuntary powers,

Nights of insult let you pass

Watched by every human love.