Droefenis I
Toen U de eerste keer mijn hart verleidde;
Wat heerlijk vond ik dat;
Ik kreeg van U zoveel dat mij verblijdde,
Naast wat ik al bezat;
En al het moois dat de natuur mij bracht
Werd nog vermeerderd door Uw schone pracht.
Ik zag Uw mooie huisraad en ik maakte
Dat alles mooi voor mij;
En door die schitterende dingen raakte
Ik U meer naderbij;
De sterren zijn van mij, dacht ik verheugd,
Hemel en aarde loonden mij met vreugd.
Wat had ik nog te wensen als Uw knecht?
Was vreugd mijn kameraad?
Hoop vulde mijn gedachten, er was echt
Voor zorg en angst geen plaats.
Mijn ziel was helemaal op U gericht,
Haar jeugd en felheid zochten Uw gezicht.
In het begin gaf U mij melk en honing,
Mijn wensen leidden mij;
Mijn dagen werden opgefleurd door rozen,
Het was alleen maar mei;
Maar gaandeweg groeide mijn leed en liet
En deel van mij zich voeren door verdriet.
Net als mijn geest deed ook mijn lichaam pijn,
Mijn botten werden ziek
En koortsig leek mijn bloedsomloop te zijn,
Mijn adem treurmuziek;
Mijn ziel was zo in tranen en ik vond
Haast niet, tot smart het zei, dat ik bestond.
En wat nog erger was, U nam mijn leven:
Mijn vrienden kwamen om;
Geen mes zo bot als ik, want heel mijn streven
Naar vreugd was afgestompt;
Ik was zo mager, had geen vrienden meer,
En ging bij elke storm of windvlaag neer.
Zowel qua geest als afkomst neigde ik
Meer naar de burgerij,
Maar met een dik boek heeft U mij gestrikt,
U stak mij in een pij.
U heeft mij een bestaan vol strijd gegeven,
Vóór ik de kracht vond voor een ander leven.
Hoe vaak ik mijn beleg ook op wou breken,
Ondanks mijn ouderdom,
Smolt U mij steeds met zeer geleerde preken,
Waardoor mijn woede kromp.
Ik nam Uw zoete pil, kwam op een punt
Waar je niet weggaan en niet blijven kunt.
Misschien moet ik tevreden leren leven
In ontevredenheid;
U laat mij een purgatiemiddel geven,
Wat juist tot ziekte leidt.
‘t Is dubbel pijnlijk wat mijn kracht mij biedt,
’t Vergoedt Uw gift niet, en ’t verlost mij niet.
Nu ben ik hier, geen boek onthult uw plan:
Ik lees alleen en zucht;
Ik wil het liefst een boom zijn, Heer, want dan
Groei ik hoog in de lucht.
Dan geef ik vrucht en schaduw en in mij
Nestelt een vogel, en dat maakt me blij.
Maar ook al plaagt U mij, ik moet bescheiden,
En sterk in zwakte zijn;
Ik weiger langer in Uw dienst te lijden,
Een andere Heer voor mij;
O God, vergeet mij toch, laat mij niet trouw
Aan U zijn, Heer, als ik niet van U houd.
Affliction I
When thou didst entice to thee my heart,
I thought the service brave:
So many joys I writ down for my part,
Besides what I might have
Out of my stock of natural delights,
Augmented with thy gracious benefits.
I looked on thy furniture so fine,
And made it fine to me:
Thy glorious household-stuff did me entwine,
And 'tice me unto thee.
Such stars I counted mine: both heav'n and earth
Paid me my wages in a world of mirth.
What pleasures could I want, whose King I served?
Where joys my fellows were?
Thus argu'd into hopes, my thoughts reserved
No place for grief or fear.
Therefore my sudden soul caught at the place,
And made her youth and fierceness seek thy face.
At first thou gav'st me milk and sweetnesses;
I had my wish and way:
My days were straw'd with flow'rs and happiness;
There was no month but May.
But with my years sorrow did twist and grow,
And made a party unawares for woe.
My flesh began unto my soul in pain,
Sicknesses cleave my bones;
Consuming agues dwell in ev'ry vein,
And tune my breath to groans.
Sorrow was all my soul; I scarce believed,
Till grief did tell me roundly, that I lived.
When I got health, thou took'st away my life,
And more; for my friends die:
My mirth and edge was lost; a blunted knife
Was of more use than I.
Thus thin and lean without a fence or friend,
I was blown through with ev'ry storm and wind.
Whereas my birth and spirit rather took
The way that takes the town;
Thou didst betray me to a lingering book,
And wrap me in a gown.
I was entangled in the world of strife,
Before I had the power to change my life.
Yet, for I threatened oft the siege to raise,
Not simpring all mine age,
Thou often didst with Academic praise
Melt and dissolve my rage.
I took thy sweetened pill, till I came where
I could not go away, nor persevere.
Yet lest perchance I should too happy be
In my unhappiness,
Turning my purge to food, thou throwest me
Into more sicknesses.
Thus doth thy power cross-bias me; not making
Thine own gift good, yet me from my ways taking.
Now I am here, what thou wilt do with me
None of my books will show:
I read, and sigh, and wish I were a tree;
For sure I then should grow
To fruit or shade: at least some bird would trust
Her household to me, and I should be just.
Yet though thou troublest me, I must be meek;
In weakness must be stout.
Well, I will change the service, and go seek
Some other master out.
Ah my dear God! though I am clean forgot,
Let me not love thee, if I love thee not.