133

Sonnet 133

Vervloek het hart dat mijn hart kreunen doet

Om diepe wonden bij mijn vriend en mij;

Is 't niet genoeg dat je mij martelt, moet

Mijn vriend ook slaaf zijn van je slavernij?

Jouw wrede oog verdreef mijzelf uit mij;

Mijn tweede ik pakte je van me af;

Van hem, mezelf, en jou verstoken zijn

Is driemaal aan het kruis worden gestraft.

Maak van jouw stalen boezem een gevang

Voor mijn hart, mits het zijne wordt bevrijd;

Laat mij, geketend, hem bewaken, want

Dan blijft mijn cel gevrijwaard van jouw nijd.

Het zal niet gaan, in jouw gevangenis

Martel je mij, met al wat in me is.

Sonnet 133

Beshrew that heart that makes my heart to groan

For that deep wound it gives my friend and me!

Is't not enough to torture me alone,

But slave to slavery my sweet'st friend must be?

Me from myself thy cruel eye hath taken,

And my next self thou harder hast engrossed:

Of him, myself, and thee I am forsaken;

A torment thrice three-fold thus to be crossed.

Prison my heart in thy steel bosom's ward,

But then my friend's heart let my poor heart bail;

Whoe'er keeps me, let my heart be his guard;

Thou canst not then use rigour in my jail:

And yet thou wilt; for I, being pent in thee,

Perforce am thine, and all that is in me.