014

Sonnet 14

Ik raadpleeg voor mijn oordeel niet de sterren

En toch beheers ik sterrenkunde wel,

Maar niet dat ik er voorspoed of misère

Of opbrengsten van oogsten mee voorspel.

Ik ken de tijden niet die komen gaan;

Ik ga niet over donderbui en wind;

Ik lees niet hoe het vorsten zal vergaan

In tekens die ik aan de hemel vind.

Nee, wat ik weet, dat zie ik in je ogen;

Want als ik in die vaste sterren schouw,

Zie ik wat waarheid en wat pracht vermogen,

Als jij meer van je leven maken zou.

Anders voorspel ik jou, dat met jouw eind

De waarheid sterft en schoonheid snel verdwijnt.

Sonnet 14

Not from the stars do I my judgement pluck;

And yet methinks I have Astronomy,

But not to tell of good or evil luck,

Of plagues, of dearths, or seasons' quality;

Nor can I fortune to brief minutes tell,

Pointing to each his thunder, rain and wind,

Or say with princes if it shall go well

By oft predict that I in heaven find:

But from thine eyes my knowledge I derive,

And, constant stars, in them I read such art

As truth and beauty shall together thrive,

If from thyself, to store thou wouldst convert;

Or else of thee this I prognosticate:

Thy end is truth's and beauty's doom and date.