Het onderzoek
Waarheen, waarheen bent U gegaan
Mijn Lieve Heer
Mijn zoeken is heel mijn bestaan,
Maar niets geleerd.
Mijn knie op aarde, blik omhoog;
Maar toch ontkent
Men met de kern en hemelboog
Dat U er bent.
Toch zie ik hier het gras zo blij
Zo groen en fris
Zij gingen naar U toe, leek mij
En ik loop mis
Toch zie ik daar de sterren hoog
In glans en schijn
Zij weten waar Uw liefde woont
Ik ken slechts pijn
Ik zond op zoek naar U een zucht,
Gemaakt van leed,
Een speer met vleugels: hij kwam terug
Kwam niets te weten.
Ik nam een ander (‘k heb er zat)
Die steunt en gromt
En daarbij ook meer hersens had,
Maar nog te dom.
Heer. kom toch met een heel nieuw plan
Dat winnen gaat,
En laat het oude achter dan
Met al hun kwaad?
Waar is mijn God? Op welke plek
Houdt U zich stil ?
Met wat wordt Uw gezicht bedekt?
Is dat Uw wil?
O neem niets weg van alle dingen;
Laat liever staal
Of brons, of bergen U omringen,
Als ik inhaal.
Uw wil is een gevangenis:
Een hoge wal
En alle kracht en alle list
Is niemendal.
Uw wil is ver, en eerder nog
Raakt Oost het Westen
Kust pool een pool, en snijden toch
Twee paralellen,
Omdat mijn leed zo groot moet zijn
Als Uw heelal,
U bent zo ver weg; zie mijn pijn,
Zie mijn geval.
O laat de straffen achterwege;
Genees me weer:
Wees niet Almachtig, wees niet tegen,
Maar vóór me, Heer.
Als U zich omdraait, en mij nadert,
Wat kan er snijden;
Zo scherp zijn dat het iets benadert
Om ons te scheiden?
Zoals voor Uw afwezigheid
Geen maat meer scheen:
Zo luidt de klok ons samenzijn,
En zijn twee één.
The Search
Whither, O, whither art thou fled,
My Lord, my Love?
My searches are my daily bread;
Yet never prove.
My knees pierce th’earth, mine eies the skie;
And yet the sphere
And centre both to me denie
That thou art there.
Yet can I mark how herbs below
Grow green and gay,
As if to meet thee they did know,
While I decay.
Yet can I mark how starres above
Simper and shine,
As having keyes unto they love,
While poore I pine.
I sent a sigh to seek thee out,
Deep drawn in pain,
Wing’d like an arrow: but my scout
Returns in vain.
I tun’d another (having store)
Into a grone;
Because the search was dumbe before:
But all was one.
Lord, dost thou some new fabrick mold
Which favour winnes,
And keeps thee present, leaving th’ old
Unto their sinnes?
Where is my God? what hidden place
Conceals thee still?
What covert dare eclipse thy face?
Is it thy will?
O let not that of any thing;
Let rather brasse,
Or steel, or mountains be thy ring,
And I will passe.
Thy will such an intrenching is,
As passeth thought:
To it all strength, all subtilties
Are things of nought.
Thy will such a strange distance is,
As that to it
East and West touch, the poles do kisse,
And parallels meet.
Since then my grief must be as large,
As is thy space,
Thy distance from me; see my charge,
Lord, see my case.
O take these barres, these lengths away;
Turn, and restore me:
Be not Almightie, let me say,
Against, but for me.
When thou dost turn, and wilt be neare;
What edge so keen,
What point so piercing can appeare
To come between?
For as thy absence doth excell
All distance known:
So doth thy nearenesse bear the bell,
Making two one.