131 The Search

Het onderzoek

Waarheen, waarheen bent U gegaan

Mijn Lieve Heer

Mijn zoeken is heel mijn bestaan,

Maar niets geleerd.

Mijn knie op aarde, blik omhoog;

Maar toch ontkent

Men met de kern en hemelboog

Dat U er bent.

Toch zie ik hier het gras zo blij

Zo groen en fris

Zij gingen naar U toe, leek mij

En ik loop mis

Toch zie ik daar de sterren hoog

In glans en schijn

Zij weten waar Uw liefde woont

Ik ken slechts pijn

Ik zond op zoek naar U een zucht,

Gemaakt van leed,

Een speer met vleugels: hij kwam terug

Kwam niets te weten.

Ik nam een ander (‘k heb er zat)

Die steunt en gromt

En daarbij ook meer hersens had,

Maar nog te dom.

Heer. kom toch met een heel nieuw plan

Dat winnen gaat,

En laat het oude achter dan

Met al hun kwaad?

Waar is mijn God? Op welke plek

Houdt U zich stil ?

Met wat wordt Uw gezicht bedekt?

Is dat Uw wil?

O neem niets weg van alle dingen;

Laat liever staal

Of brons, of bergen U omringen,

Als ik inhaal.

Uw wil is een gevangenis:

Een hoge wal

En alle kracht en alle list

Is niemendal.

Uw wil is ver, en eerder nog

Raakt Oost het Westen

Kust pool een pool, en snijden toch

Twee paralellen,

Omdat mijn leed zo groot moet zijn

Als Uw heelal,

U bent zo ver weg; zie mijn pijn,

Zie mijn geval.

O laat de straffen achterwege;

Genees me weer:

Wees niet Almachtig, wees niet tegen,

Maar vóór me, Heer.

Als U zich omdraait, en mij nadert,

Wat kan er snijden;

Zo scherp zijn dat het iets benadert

Om ons te scheiden?

Zoals voor Uw afwezigheid

Geen maat meer scheen:

Zo luidt de klok ons samenzijn,

En zijn twee één.

The Search

Whither, O, whither art thou fled,

My Lord, my Love?

My searches are my daily bread;

Yet never prove.

My knees pierce th’earth, mine eies the skie;

And yet the sphere

And centre both to me denie

That thou art there.

Yet can I mark how herbs below

Grow green and gay,

As if to meet thee they did know,

While I decay.

Yet can I mark how starres above

Simper and shine,

As having keyes unto they love,

While poore I pine.

I sent a sigh to seek thee out,

Deep drawn in pain,

Wing’d like an arrow: but my scout

Returns in vain.

I tun’d another (having store)

Into a grone;

Because the search was dumbe before:

But all was one.

Lord, dost thou some new fabrick mold

Which favour winnes,

And keeps thee present, leaving th’ old

Unto their sinnes?

Where is my God? what hidden place

Conceals thee still?

What covert dare eclipse thy face?

Is it thy will?

O let not that of any thing;

Let rather brasse,

Or steel, or mountains be thy ring,

And I will passe.

Thy will such an intrenching is,

As passeth thought:

To it all strength, all subtilties

Are things of nought.

Thy will such a strange distance is,

As that to it

East and West touch, the poles do kisse,

And parallels meet.

Since then my grief must be as large,

As is thy space,

Thy distance from me; see my charge,

Lord, see my case.

O take these barres, these lengths away;

Turn, and restore me:

Be not Almightie, let me say,

Against, but for me.

When thou dost turn, and wilt be neare;

What edge so keen,

What point so piercing can appeare

To come between?

For as thy absence doth excell

All distance known:

So doth thy nearenesse bear the bell,

Making two one.