052

Sonnet 52

Ik ben de rijkaard, die de sleutel heeft

Om zijn verborgen schatten te bereiken.

Maar die zich daaraan spaarzaam overgeeft,

Want het genot vervlakt door vaak te kijken.

Zo zijn de hoogtijdagen een festijn,

Want ze zijn schaars over het jaar verdeeld.

Zoals ook edelstenen zeldzaam zijn:

Een halssnoer is al mooi door één juweel.

En zo bewaart de tijd jou, zoals ik

Mijn feestgewaden in een kast bewaar.

Hoe ogenstrelend is het ogenblik

Waarop jij mij je schatten openbaart.

Want heerlijk ben je: staan je schatten open,

Dan juich ik, en zo niet, dan blijf ik hopen.

Sonnet 52

So am I as the rich, whose blessed key,

Can bring him to his sweet up-locked treasure,

The which he will not every hour survey,

For blunting the fine point of seldom pleasure.

Therefore are feasts so solemn and so rare,

Since, seldom coming in the long year set,

Like stones of worth they thinly placed are,

Or captain jewels in the carcanet.

So is the time that keeps you as my chest,

Or as the wardrobe which the robe doth hide,

To make some special instant special-blest,

By new unfolding his imprisoned pride.

Blessed are you whose worthiness gives scope,

Being had, to triumph, being lacked, to hope.