076 Miserie
Rampspoed
Heer, laat de Engelen U eren
Mensen zijn dwaze dingen, dwaze dingen,
Die Zot en Zonde slechts begeren.
Zijn huis brandt af en toch blijft hij nog zingen;
Hij is slechts gras
En toch, vult hij het glas.
Hoe duldt U zijn stompzinnigheid?
Hij laat geen beker drank ooit voor U staan;
Temper zijn buitensporigheid;
Niet hem - hij weet waar beter heen te gaan
Als hij moet zweren,
Dan U in vrees te eren.
En wat voor vlekken maakt hij toch,
Ook bij zichzelf? Ziet niemand dat misschien?
Geen mens hamert hem in dat God
Hem achter zijn dichte gordijn kan zien:
Een doek is dat,
Waar nooit veel mot in zat.
Het beste van de mens? Verrek
Je hand een keer, of stoot je ergens aan;
Er is geen mens die zoiets merkt,
Noch dat zulk leed door zonde is ontstaan;
’t Is te gering
En meten niet hun ding.
Men vecht met U zonder respect;
Onder de dienstbetrekking wil men uit;
Uw liefde houdt hen vast, en U bedekt
Hun dwaasheid met de vleugels van Uw Duif;
Voor weinig pijn
Wil men Uw vijand zijn.
Mijn God, men prijst Uw naam niet licht,
U bent zo helder en zonder gebreken;
De zon schaamt zich voor zijn gezicht,
De dood kruipt weg, als wij over U spreken:
Zorg dat die drek
Uw schoonheid niet bevlekt!
Een vuile hand maakt alles smerig
En ‘t meest de dingen die het mooiste zijn:
Ons hart van klei zingt, zelfs wanneer
Wij heel diep buigen, minder goddelijk.
Het is niet veel,
Anders is niets Uw deel
De mens dient u niet; laat hem gaan,
En varkens dienen: daar, daar ligt zijn kracht
Met deugd kom je bij hen niet aan
Geef hem de drek om in te zwelgen heel de nacht.
Een preker stopt
Van alles in je kop
Oh dwaze mens! Zie je het niet?
Je ogen kwijt omdat je werd gekweld?
Je blijft in bed, staan wil je niet,
Zelfs voor het pak van sterren is geen geld;
Ach joh vergeet ze,
Ga slapen of iets eten.
De vogel die een lekker plekje ziet,
Hoog in een boom, daar waar hij altijd zat;
Verbaast zich, zingt, maar het is niet
Zijn kennis die ‘t prieel maakt of zijn kracht.
Het is de mens
Die wel de bronnen kent.
En toch of hij het niet beseft,
Knipoogt zijn kennis, en heersen zijn grollen
Hij maakt zijn leven tot een vlek,
En laat Gods bloed door al zijn aderen hollen
Ach, ach! welk vers
Verhaalt Uw leidensweg?
Natuurlijk was de eerste mens een schat,
Een kist juwelen, en een ring, beschreven
Met Mijn Vreugd, en nog meer van dat:
Hij was het tuintje in de Hof van Eden:
Glorie en glans
Gaf hart en oog een krans.
Maar zonde trok hem naar benee.
Nu is ’t een vleesklomp die geen vleugels heeft
Dat gaf een glimp van vreugde mee:
Een zwalkend schip, dat naar van alles streeft;
Zijn slechtste helft;
Mijn God, dat ben ik zelf.
Miserie
Lord, let the Angels praise thy name.
Man is a foolish thing, a foolish thing,
Folly and Sinne play all his game.
His house still burns, and yet he still doth sing,
Man is but grasse,
He knows it, fill the glasse.
How canst thou brook his foolishnesse?
Why, he’l not lose a cup of drink for thee:
Bid him but temper his excesse;
Not he: he knows, where he can better be,
As he will swear,
Then to serve thee in fear.
What strange pollutions doth he wed,
And make his own? as if none knew, but he.
No man shall beat into his head,
That thou within his curtains drawn canst see:
They are of cloth,
Where never yet came moth.
The best of men, turn but thy hand
For one poore minute, stumble at a pinne:
They would not have their actions scann’d,
Nor any sorrow tell them that they sinne,
Though it be small,
And measure not their fall.
They quarrell thee, and would give over
The bargain made to serve thee: but thy love
Holds them unto it, and doth cover
Their follies with the wing of thy milde Dove,
Not suff’ring those
Who would, to be thy foes.
My God, Man cannot praise thy name:
Thou art all brightnesse, perfect puritie;
The sunne holds down his head for shame,
Dead with eclipses, when we speak of thee:
How shall infection
Presume on thy perfection?
As dirtie hands foul all they touch,
And those things most, which are most pure and fine:
So our clay hearts, ev’n when we crouch
To sing thy praises, make them lesse divine.
Yet either this,
Or none, thy portion is.
Man cannot serve thee; let him go,
And serve the swine: there, there is his delight:
He doth not like this vertue, no;
Give him his dirt to wallow in all night:
These Preachers make
His head to shoot and ake.
Oh foolish man! where are thine eyes?
How hast thou lost them in a croud of cares?
Thou pull’st the rug, and wilt not rise,
No not to purchase the whole pack of starres:
There let them shine,
Thou must go sleep, or dine.
The bird that sees a daintie bowre
Made in the tree, where she was wont to sit,
Wonders and sings, but not his power
Who made the arbour: this exceeds her wit.
But Man doth know
The spring, whence all things flow:
And yet as though he knew it not,
His knowledge winks, and lets his humours reigne;
They make his life a constant blot,
And all the bloud of God to run in vain.
Ah wretch! what verse
Can thy strange wayes rehearse?
Indeed at first Man was a treasure,
A box of jewels, shop of rarities,
A ring, whose posie was, My pleasure:
He was a garden in a Paradise:
Glorie and grace
Did crown his heart and face.
But sinne hath fool’d him. Now he is
A lump of flesh without a foot or wing
To raise him to a glimpse of blisse:
A sick toss’d vessel, dashing on each thing;
Nay, his own shelf:
My God, I mean my self.