Onvriendelijk vriendelijk heelal,
Ik neem je sterren mee en zal
Je nu ‘Vaarwel’ gaan zeggen.
Dat ik moet weggaan, weg, weg, weg,
Is zekerheid, mijn vader zegt:
Het is niet uit te leggen.
Zo groot ben jij, zo klein ben ik;
En jij bent alles, ik ben niks;
Ik, niets, moet deze route nemen.
Ook zonder dat ik rijs of val,
Ook als ik niet bewegen zal
Ben ik straks uit jouw dag verdwenen.
Herinneringen drijven mee
Naar elders, zegt men: zon op zee
En licht op land of gras in regen,
Een schimmig licht, een spookgezicht,
Leeg is de wereld, weg het licht,
Ook geesten kunnen er niet leven.
O Vader, vader, ‘k vrees de wind
Die in de wanhoopshoek begint,
Die koude hoek. Is er een tak,
Een huis, een hand? Ik kijk en zie
Slechts eeuwigheid en anders niet,
De grote wereld wordt nu oud en zwak.
O neem mijn hand en houd hem vast -
Want ik verander! - Tot mijn hand
In uw hand, snel haar kracht verliest
En uw hand niet. U hier, ik daar,
Dus hand in hand, een wanhoopspaar -
Dat dood zo vreemd is, wist ik niet.
Unfriendly friendly universe,
I pack your stars into my purse,
And bid you so farewell.
That I can leave you, quite go out,
Go out, go out beyond all doubt,
My father says, is the miracle.
You are so great, and I so small:
I am nothing, you are all:
Being nothing, I can take this way.
Oh I need neither rise nor fall,
For when I do not move at all
I shall be out of all your day.
It's said some memory will remain
In the other place, grass in the rain,
Light on the land, sun on the sea,
A flitting grace, a phantom face,
But the world is out. There is not place
Where it and its ghost can ever be.
Father, father, I dread this air
Blown from the far side of despair
The cold cold corner. What house, what hold,
What hand is there? I look and see
Nothing-filled eternity,
And the great round world grows weak and old.
Hold my hand, oh hold it fast-
I am changing! - until at last
My hand in yours no more will change,
Though yours change on. You here, I there,
So hand in hand, twin-leafed despair -
I did not know death was so strange.