Als ik te lang mijn blikken op jou richt,
Op jouw klaarheldere, door mist en vlagen
Van klare helderheid omringd gezicht,
Die vreselijke pracht, niet te verdragen,
Dan ging ik liever bij jouw licht vandaan,
Om stil te staan, besluiteloos en dom
En duizelig, van mijn verstand ontdaan,
Verblind door te lang kijken naar de zon.
Een heel klein kamertje is dan mijn leven,
Waarin ik, trillend van onzekerheid,
Door ondoordringbaar donkerte omgeven,
Tussen het huisraad, dat steeds vreemder lijkt,
Mijn weg zoek, stil blijf staan, en voel en luister,
Totdat ik weer gewend ben aan het duister.
When I too long have looked upon your face,
Wherein for me a brightness unobscured
Save by the mists of brightness has its place,
And terrible beauty not to be endured,
I turn away reluctant from your light,
And stand irresolute, a mind undone,
A silly, dazzled thing deprived of sight
From having looked too long upon the sun.
Then is my daily life a narrow room
In which a little while, uncertainly,
Surrounded by impenetrable gloom,
Among familiar things grown strange to me
Making my way, I pause, and feel, and hark,
Till I become accustomed to the dark.