051 Avarice

Gierigheid

O geld, jij vloek van vreugd, bron van verdriet,

Vanwaar kom jij, met al je schone schijn?

Van goede afkomst ben je zeker niet:

Je lag ooit arm en smerig in een mijn.

Voorwaar, je hebt maar weinig bijgedragen

Aan ’t koninkrijk, waarover jij nu heerst;

Je bent ooit uit de diepte opgegraven,

Uit donkere holen, zonder waarde eerst.

Maar door het vuur werd jij zo mooi betoverd,

Jij kreeg een menselijk gelaat, want wij

Gaven met stempels rechten aan je over:

Jij bent nu mens, voor jou zijn mensen slijk.

Men noemt jou wel de bron die rijkdom gaf,

Men groef je op, maar viel zelf in het graf.

Avarice.

Money, thou bane of blisse, & sourse of wo,

Whence com’st thou, that thou art so fresh and fine?

I know thy parentage is base and low:

Man found thee poore and dirtie in a mine.

Surely thou didst so little contribute

To this great kingdome, which thou now hast got,

That he was fain, when thou wert destitute,

To digge thee out of thy dark cave and grot:

Then forcing thee by fire he made thee bright:

Nay, thou hast got the face of man; for we

Have with our stamp and seel transferr’d our right:

Thou art the man, and man but drosse to thee.

Man calleth thee his wealth, who made thee rich;

And while he diggs out thee, falls in the ditch.