Thuiskomst
Kom Heer, mijn hoofd heeft koorts, mijn hart is ziek,
Omdat ik steeds, steeds op U wacht.
Uw dralen pijnigt mij tot in de ziel;
Mijn geest snakt altijd, dag en nacht.
O toon Uzelf, Heer, nu,
Of neem mij op tot U!
Hoe kunt U talmen, Heer? Steeds denk ik aan
Het bloed dat U voor ons vergoot.
Ik zag het bloed over Uw wangen gaan,
Een sneller stroom, Heer, zag ik nooit.
O toon Uzelf, Heer, nu,
Of neem mij op tot U!
Uw medelijden keek, na onze val,
Of lucht of aarde ons iets bood;
Er was geen hulp; er was niets van dat al:
De hulp lag enkel in Uw schoot.
O toon Uzelf…
Daar lag Uw Zoon. Dat Hij dat nest verliet,
Die zoete korf, is dat gedaan
Voor onze vrijheid, wij die appels niet
Toen U dat vroeg, konden weerstaan?
O toon Uzelf…
Hij is gekomen, ja, mijn Heiland lief
Kunt U dan nog een vreemde zijn?
Zolang gedoopt al, en dan U komt niet?
’t Is of Uw liefde faalt of kwijnt.
O toon Uzelf…
Maar als U weg blijft, waarom moet ik blijven?
Wat biedt de wereld mij, mijn Heer,
Alleen maar smart? Laat wolken óverdrijven,
Weg, weg, want staande zie ik meer.
O toon Uzelf…
Wat biedt de wereld, wat aan vlees en drank,
Zetten we daar de tanden in?
En wat aan vrouwen, die ik wenken kan
Naar duisternis en tegenzin?
O toon Uzelf…
Met één klein zuchtje dat U mij ooit gaf
Wordt alle vreugde weggejaagd;
En kwijnt dat weg, dan geef ik erop af:
‘Kom terug’, zei ik, ‘bespot me maar.’
O toon Uzelf…
Enkel maar nood en droogte, struiken, takken
Zie ik, aan alle kanten nu;
Soms droomt men mooi, maar wordt men wakker,
Kleedt men zich aan en gaat naar U.
O toon Uzelf…
Men spreekt van oogsten; maar er is er geen,
Als ons geen graan of hooi meer wacht;
Er is geen vruchtbaar jaar, het brengt alleen
De lieve laatste onheilsdag.
O toon Uzelf...
Weg dit omhulsel, maak die knoop toch vrij!
Opdat mijn ziel weer vliegen kan,
Gepijnigd is zij door mijn sterfelijkheid,
Een hulploos ding, geheel verward.
O toon Uzelf…
Wat heb ik nog, dat ik hier blijf met angsten?
Het meest van mij is hemelwaarts,
Daar is mijn vreugde, daar zijn mijn gedachten,
Bij oude vrienden is mijn plaats.
O toon Uzelf…
Kom lieve Heer, loop toch geen feestdag mis,
Smeken mijn botten, vlees en lijf :
En dat doet ook dit vers, want ook al is
Het rijmwoord, ‘Blijf’, ik zeg toch ‘Kom’.
O toon Uzelf, Heer, nu,
Of neem mij op tot U!
Home
Come Lord, my head doth burn, my heart is sick,
While thou dost ever, ever stay:
Thy long deferrings wound me to the quick,
My spirit gaspeth night and day.
O show thy self to me,
Or take me up to thee!
How canst thou stay, considering the pace
The bloud did make, which thou didst waste ?
When I behold it trickling down thy face,
I never saw thing make such haste,
O show thy self to me,
Or take me up to thee!
When man was lost, thy pitie lookt about
To see what help in th' earth or skie:
But there was none; at least no help without:
The help did in thy bosome lie.
O show thy, &c.
There lay thy sonne: and must he leave that nest,
That hive of sweetnesse, to remove
Thraldome from those, who would not at a feast
Leave one poore apple for thy love ?
O show thy, &c.
He did, he came: O my Redeemer deare,
After all this canst thou be strange ?
So many yeares baptiz'd, and not appeare ?
As if thy love could fail or change.
O show thy, &c.
Yet if thou stayest still, why must I stay ?
My God, what is this world to me,
This world of wo ? hence all ye clouds, away,
Away; I must get up and see.
O show thy, &c.
What is this weary world; this meat and drink,
That chains us by the teeth so fast?
What is this woman-kinde, which I can wink
Into a blacknesse and distaste ?
O show thy, &c.
With one small sigh thou gav'st me th' other day
I blasted all the joyes about me:
And scouling on them as they pin'd away,
Now come again, said I, and flout me.
O show thy, &c
Nothing but drought and dearth, but bush3 and brake,
Which way so-e're I look, I see.
Some may dream merrily, but when they wake,
They dresse themselves and come to thee.
O show thy, &c.
We talk of harvests; there are no such things,
But when we leave our corn and hay:
There is no fruitfull yeare, but that which brings
The last and lov'd, though dreadfull day.
O show thy, &c.
Oh loose this frame, this knot of man untie!
That my free soul may use her wing,
Which now is pinion'd with mortalitie,
As an intangled, hamper’d thing.
O show thy, &c.
What have I left, that I should stay and grone ?
The most of me to heav’n is fled:
My thoughts and joyes are all packt up and gone,
And for their old acquaintance plead.
O show thy, &c.
Come dearest Lord, passe not this holy season,
My flesh and bones and joynts do pray:
And ev'n my verse, when by the ryme and reason
The word is, Stay, sayes ever, Come.
O show thy self to me,
Or take me up to thee!