022 The H. Communion

Het Heilig Avondmaal

Niet in een dure kist, of mooie kleren,

Of in een gouden kooi

Moet U, die voor mij ooit

Verkocht is, nu Uzelf vervoeren;

Omdat U zonder mij nog steeds zou leven,

Is zonde mij gegeven.

Maar langs de weg van voeding en van kracht

Kruipt U in mijn gemoed;

Wat mij weer rusten doet,

Ik groei met elke overdracht;

Zo worden in mijn hele lijf mijn zonden

Met kracht en kunst verbonden.

Toch kunnen zij mijn ziel maar slecht bereiken

Een muur houdt ze apart,

Mijn ziel en ‘t vlezig hart;

Wel kunnen zij ‘t opstandig vlees bekijken

Van buitenaf, en zonde en schande saam

Doen schrikken met Uw naam.

Slechts Uw genade, die zich zo vernieuwd,

Die kent de weg van God,

En heeft de sleutel tot

De diepste krochten van de ziel;

Gelouterd wachten geesten voor de poort,

Tot nieuws van vrienden komt.

Geef m’n gevangen ziel aan mij

Of trek naar Uw domein

Mijn lichaam, zodat allebei

Weer samen kunnen zijn.

Vóór zonde vlees tot keisteen maakt,

En zuurdeeg van ons lijf,

Blaast van de aarde hemelwaarts

Een zucht vol vurigheid.

Toen Adam nog maar weining wist

Van kwaad en kwaad voorkomen,

Kon hij van ‘t Paradijs, beslist

Zo in de hemel komen.

U heeft dit pad voor ons gemaakt

Door Uw hemelse bloed;

Wanneer ik wil, kan ik daar gaan,

Zodra ik ben gevoed.

The H. Communion

Not in rich furniture, or fine aray,

Nor in a wedge of gold,

Thou, who for me wast sold,

To me dost now thy self convey;

For so thou should’st without me still have been,

Leaving within me sinne:

But by the way of nourishment and strength

Thou creep’st into my breast;

Making thy way my rest,

And thy small quantities my length;

Which spread their forces into every part,

Meeting sinnes force and art.

Yet can these not get over to my soul,

Leaping the wall that parts

Our souls and fleshy hearts;

But as th’ outworks, they may controll

My rebel-flesh, and carrying thy name,

Affright both sinne and shame.

Onley thy grace, which with these elements comes,

Knoweth the ready way,

And hath the privie key,

Op’ning the souls most subtile rooms;

While those to spirits refin’d, at doore attend

Dispatches from their friend.

Give me my captive soul, or take

My bodie also thither.

Another lift like this will make

Them both to be together.

Before that sinne turn’d flesh to stone,

And all our lump to leaven;

A fervent sigh might well have blown

Our innocent earth to heaven.

For sure when Adam did not know

To sinne, or sinne to smother;

He might to heav’n from Paradise go,

As from one room t’another.

Thou hast restor’d us to this ease

By this thy heav’nly bloud;

Which I can go to, when I please,

And leave th’earth to their food.