127 Praise (III)

Lof III

O Heer, ik spreek over Uw lof,

Uw lof alleen;

Mijn bezig hart spint elke dag volop;

En als de voorraad op is, Heer,

Wring ik het uit, terwijl ik zuch en steun,

Want U hebt recht op meer.

Mijn hart rent, vliegt, als U graag heeft

Dat ik meer doe;

Er woedt een strijd om wat volmaaktheid geeft.

Dat wat twee benen had, vermeert

Tot twaalf, als men U prijst; één wiel neemt toe

Tot twintig, of nog meer.

Als U met tegenwind aan komt,

Dan stokt het toch:

Want alle paarden in heel Albion,

Hebben de kracht niet tot verweer.

Benen zijn stompjes, Farao’s wielen log,

En ijver remt nog meer.

Met duizend dingen heerst U hier,

Beheerst U nu

De wereldbol; de engel krijgt plezier,

Satan zijn roe, de wind krijgt weer,

De zee zijn de kust, en als ik roep naar U,

Verhoort U mij, en meer.

Ik zag geen traan verloren gaan,

Maar toen ik dan

Ten hemel schreide, zag ‘k een flesje staan

(Zoals het armenbusje van weleer)

Om ze te vangen; maar de maat ervan

Was groot genoeg voor meer.

Maar toen er dan een traan ging rollen

Uit Uw oog rechts,

(Het leek een wimpel hangend uit een toren

Van een mooi kerkje, wat ons leert:

Zo rouw en bloedig was ooit Zijn gevecht)

Was het glas vol, en meer.

Daarom zing ik. Vloeiend mijn bloed,

Door druk van ‘t hart;

Tel and’re harten op bij mijn tegoed,

Zodat mijn voorraad toeneemt, Heer;

En straks Uw borst zal overvloeien van

Mijn erelof, en meer!

Praise III

Lord, I will mean and speak thy praise,

Thy praise alone,

My busie heart shall spin it all my dayes:

And when it stops for want of store,

Then will I wring it with a sigh or grone,

That thou mayst yet have more.

When thou dost favour any action,

It runnes, it flies:

All things concurre to give it a perfection.

That which had but two legs before,

When thou dost blesse, hath twelve: one wheel dost rise

To twentie then, or more.

But when thou dost on businesse blow,

It hangs, it clogs:

Not all the teams of Albion1 in a row

Can hale or draw it out of doore.

Legs are but stumps, and Pharoahs wheels but logs,

And struggling hinders more.

Thousands of things do thee employ

In ruling all

This spacious globe: Angels must have their joy,

Devils their rod, the sea his shore,

The windes their stint: and yet when I did call,

Thou heardst my call, and more.

I have not lost one single tear:

But when mine eyes

Did weep to heav’n, they found a bottle there

(As we have boxes for the poor)

Readie to take them in; yet of a size

That would contain much more.

But after thou hadst slipt a drop

From thy right eye,

(Which there did hang like streamers neare the top

Of some fair church, to show the sore

And bloudie battell which thou once didst trie)

The glass was full and more.

Wherefore I sing. Yet since my heart,

Though press’d, runnes thin;

O that I might some other hearts convert,

And so take up at use good store:

That in thy chest there might be coming in

Both all my praise, and more!