Schutters
Pas zat ik op een avond voor mijn huis,
Valt er opeens een ster, zo in mijn schoot.
Dus ik spring op en sla de vonken uit,
Want ja, een kleine brand eindigt vaak groot.
Maar plots hoor ik een ster die praat:
Dat doe jij nou altijd, je slaat
Wat goed is voor je, van je af,
Het lijkt op vuur eerst, maar het eindigt zacht.
Nou wist ik van muziek in hoge sferen,
Maar niet van sterrenspraak, dus ik richt mij
Meteen tot God, die zich laat assisteren
Door sterren en die dingen, en ik zei,
Heer, als ik afwijs al wat goed
Is voor me, dan toch ook het bloed
Dat mijn dwarse gedachten wast;
Dus kies ik voor het lijden dat mij past.
Ook ik heb sterren en die schieten ook,
Ze komen van waar ooit uw leger lag.
Want ik huil dag en nacht, en ik bestook
U met gebeden; maar U wijst mij af.
Toch ben ik niet (ik zeg: nog niet)
Verplicht te doen wat U gebiedt,
Niet meer dan andersom, want wat
U heeft beloofd is in Uw Wet gevat.
Dus wij zijn beiden schutters, laten wij
De strijd aanbinden, Heer, de wedstrijd start
Tegen uw eigen klei. Maar beloof mij:
Wijs niet mijn pijlen af, aanschouw mijn hart
Wijst U ze af, ben ‘k Uw bezit,
Dat moet ik wel, want zo ben ik.
Niets in te brengen heb ik nu,
Want eindig ben ik en oneindig U.
Artillerie
As I one evening sat before my cell,
Me thoughts a starre did shoot into my lap.
I rose, and shook my clothes, as knowing well,
That from small fires comes oft no small mishap.
When suddenly I heard one say,
Do as thou usest, disobey,
Expell good motions from thy breast,
Which have the face of fire, but end in rest.
I, who had heard of musick in the spheres,
But not of speech in starres, began to muse:
But turning to my God, whose ministers
The starres and all things are; If I refuse,
Dread Lord, said I, so oft my good;
Then I refuse not ev’n with bloud
To wash away my stubborn thought:
For I will do or suffer what I ought.
But I have also starres and shooters too,
Born where thy servants both artilleries use.
My tears and prayers night and day do wooe,
And work up to thee; yet thou dost refuse.
Not but I am (I must say still)
Much more oblig’d to do thy will,
Then thou to grant mine: but because
Thy promise now hath ev’n set thee thy laws.
Then we are shooters both, and thou dost deigne
To enter combate with us, and contest
With thine own clay. But I would parley fain:
Shunne not my arrows, and behold my breast.
Yet if thou shunnest, I am thine:
I must be so, if I am mine.
There is no articling with thee:
I am but finite, yet thine infinitely.