Een parodie
Mijn zielevreugd ooit heen
En ik alleen,
Is niets voor mij,
Omdat ik slechts bij U gedij,
En in Uw heerschappij.
Maar raakt U het straks kwijt
De heerlijkheid
Waar U nu woont
En als mijn kracht niet langer loont,
En U mij heeft onttroont.
O wat een schaduwdamp
Treft mij, een ramp!
Een stormnacht richt
Geen groter schade aan en schrik
Dan Uw verduisterd licht .
O Heer, trek U niet terug,
Omdat dan vlug
Het kwaad verschijnt
En zegt, wanneer Uw minder schijnt,
Dat U hier niet zal zijn.
Wat is dit leven nog
Als zonde pocht
En blaast, gemeen,
Als ik U zoek, maar U verdween;
Ja, U weet het alleen.
Oh wat een doodse kou
Ervaar ik nou!
Wat zonde zei,
Geloof ik half, maar als ik schrij,
Komt U en helpt U mij.
A Parodie
Souls joy, when thou art gone,
And I alone,
Which cannot be,
Because thou dost abide with me,
And I depend on thee;
Yet when thou dost suppresse
The cheerfulnesse
Of thy abode,
And in my powers not stirre abroad,
But leave me to my load:
O what a damp and shade
Doth me invade!
No stormie night
Can so afflict or so affright,
As thy eclipsed light.
Ah Lord! do not withdraw,
Lest want of aw
Make Sinne appeare;
And when thou dost but shine lesse cleare,
Say, that thou art not here.
And then what life I have,
While Sinne doth rave,
And falsly boast,
That I must seek, but thou art lost;
Thou and alone thou know’st.
O what a deadly cold
Doth me infold:
I half beleeve,
That Sinne sayes true: but while I grieve,
Thou com’st and dost relieve.