155 A Parodie

Een parodie

Mijn zielevreugd ooit heen

En ik alleen,

Is niets voor mij,

Omdat ik slechts bij U gedij,

En in Uw heerschappij.

Maar raakt U het straks kwijt

De heerlijkheid

Waar U nu woont

En als mijn kracht niet langer loont,

En U mij heeft onttroont.

O wat een schaduwdamp

Treft mij, een ramp!

Een stormnacht richt

Geen groter schade aan en schrik

Dan Uw verduisterd licht .

O Heer, trek U niet terug,

Omdat dan vlug

Het kwaad verschijnt

En zegt, wanneer Uw minder schijnt,

Dat U hier niet zal zijn.

Wat is dit leven nog

Als zonde pocht

En blaast, gemeen,

Als ik U zoek, maar U verdween;

Ja, U weet het alleen.

Oh wat een doodse kou

Ervaar ik nou!

Wat zonde zei,

Geloof ik half, maar als ik schrij,

Komt U en helpt U mij.

A Parodie

Souls joy, when thou art gone,

And I alone,

Which cannot be,

Because thou dost abide with me,

And I depend on thee;

Yet when thou dost suppresse

The cheerfulnesse

Of thy abode,

And in my powers not stirre abroad,

But leave me to my load:

O what a damp and shade

Doth me invade!

No stormie night

Can so afflict or so affright,

As thy eclipsed light.

Ah Lord! do not withdraw,

Lest want of aw

Make Sinne appeare;

And when thou dost but shine lesse cleare,

Say, that thou art not here.

And then what life I have,

While Sinne doth rave,

And falsly boast,

That I must seek, but thou art lost;

Thou and alone thou know’st.

O what a deadly cold

Doth me infold:

I half beleeve,

That Sinne sayes true: but while I grieve,

Thou com’st and dost relieve.