As you like it (Jacques)

De hele wereld is een schouwtoneel

En mannen, vrouwen, ieder speelt een rol.

We gaan steeds af en komen dan weer op;

En iedereen speelt minstens zeven rollen,

In zeven fasen: eerst de zuigeling,

Die krijst en kwijlt wanneer hij wordt gevoed;

En dan het jeng'lend schooljoch met zijn tas,

Die, opgepoetst, naar school kruipt als een slak

Met grote tegenzin. Dan de verliefde,

Die zucht en droevige sonnetten zingt 

Voor zijn geliefde. Daarna de soldaat,

Een mond vol vloeken, met getrimde baard,

Prat op medailles, goed in ruziemaken,

Op zoek naar zeepbelroem, al komt die uit

De loop van een kanon. En dan de rechter,

Met mooie ronde buik en vetgemest,

Met strenge blik en uitgestreken baard,

Vol wijze spreuken en gestolen frasen;

Zo wordt zijn rol gespeeld. De zesde fase

Schuift op pantoffels in zijn pantalon,

Bril op de neus en buidel aan zijn zijde,

Zijn kousen, vroeger strak, nu hangend om

Zijn spillebenen; en zijn mannenstem

Is nu een schel en kinderlijk gepiep,

Een schril gefluit. En dan de slotfiguur,

Waarmee dit vreemde stuk wordt afgesloten,

Weer kinds geworden, en alles vergeten,

Zijn tanden kwijt, zijn zicht, zijn smaak, ja, alles.

All the world’s a stage,

And all the men and women merely players.

They have their exits and their entrances,

And one man in his time plays many parts,

His acts being seven ages. At first the infant,

Mewling and puking in the nurse’s arms.

Then, the whining school-boy, with his satchel

And shining morning face, creeping like snail

Unwillingly to school. And then the lover,

Sighing like furnace, with a woeful ballad

Made to his mistress’ eyebrow. Then, a soldier,

Full of strange oaths, and bearded like the pard,

Jealous in honour, sudden and quick in quarrel,

Seeking the bubble reputation

Even in the cannon’s mouth. And then the justice,

In fair round belly, with good capon lin’d,

With eyes severe, and beard of formal cut,

Full of wise saws, and modern instances,

And so he plays his part. The sixth age shifts

Into the lean and slipper’d pantaloon,

With spectacles on nose, and pouch on side,

His youthful hose well sav’d, a world too wide

For his shrunk shank, and his big manly voice,

Turning again toward childish treble, pipes

And whistles in his sound. Last scene of all,

That ends this strange eventful history,

Is second childishness and mere oblivion,

Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything.