Sonnet 23
Zoals een slecht acteur op het toneel
Door plankenkoorts zijn tekst is kwijtgeraakt;
Of als een driftkop die door een teveel
Aan krachtsvertoon zichzelf juist zwakker maakt;
Zo ben ik bang, en door de woorden heen
Die passen bij het liefdesritueel,
Zo schrompelt al mijn liefdeskracht ineen
Onder de zware last van mijn teveel.
O, laat mijn zinnen dan welluidend spreken
Als de vertolkers van mijn zingend hart;
Zie ze om liefde en vervulling smeken,
Meer dan de tong die hart met hard verwart.
Wat stille liefde schreef, onthoud het goed:
Met ogen horen is wat liefde doet.
Sonnet 23
As an unperfect actor on the stage,
Who with his fear is put beside his part,
Or some fierce thing replete with too much rage,
Whose strength's abundance weakens his own heart;
So I, for fear of trust, forget to say
The perfect ceremony of love's rite,
And in mine own love's strength seem to decay,
O'ercharged with burthen of mine own love's might.
O! let my looks be then the eloquence
And dumb presagers of my speaking breast,
Who plead for love, and look for recompense,
More than that tongue that more hath more express'd.
O! learn to read what silent love hath writ:
To hear with eyes belongs to love's fine wit.