040

Sonnet 40

Neem al mijn liefdes, neem ze, liefste vriend;

Wat voegt dat toe aan liefde die je had?

Geen liefde, liefste, die die naam verdient;

Je had mijn liefde vóór je haar bezat.

Nee, ik verwijt je niets, als je mijn lief

Gebruikt om zo mijn liefde te ontvangen.

Verwijtbaar is dat je jezelf bedriegt,

Door wat je niet kunt geven te verlangen.

Al pak je al mijn armoe, torteldief,

Uit liefde zal ik je vergeving schenken;

Uit liefde, want het onrecht van een lief

Doet zoveel meer verdriet dan haat doet krenken.

Jij, dartelduif, geeft kwaad een schone schijn;

Kwets me maar dood, maar laat ons vrienden zijn.

Sonnet 40

Take all my loves, my love, yea take them all;

What hast thou then more than thou hadst before?

No love, my love, that thou mayst true love call;

All mine was thine, before thou hadst this more.

Then, if for my love, thou my love receivest,

I cannot blame thee, for my love thou usest;

But yet be blam'd, if thou thy self deceivest

By wilful taste of what thyself refusest.

I do forgive thy robbery, gentle thief,

Although thou steal thee all my poverty:

And yet, love knows it is a greater grief

To bear love's wrong, than hate's known injury.

Lascivious grace, in whom all ill well shows,

Kill me with spites yet we must not be foes.