103 The Storm

De storm

Zoals het water hier beneden vloeit,

De wind hard loeit,

Zo ween ik boven ook en mijn gezucht

Is als een lucht

Die U beroert, zoals een onweersvlaag

Het kwaad verbeelt en mensen schrik aanjaagt.

Ook sterren hebben stormen, harde soms,

Zoals bij ons.

Want ons geweten, aangespoord door wrok,

Stijgt langzaam op,

Met een bijzondere kracht en klimt maar voort;

Hij waagt de aanval en belaagt Uw poort.

Daar staat hij, zijn geklop verstoort Uw lied,

En klinkt daar niet.

De glorie en de lofzang blijft verstomd,

Tot antwoord komt;

Een storm is niks voor dichters: goed de dag,

Dat lucht de longen zuiver maken mag.

The Storm

If as the windes and waters here below

Do flie and flow,

My sighs and tears as busie were above;

Sure they would move

And much affect thee, as tempestuous times

Amaze poore mortals, and object1 their crimes.

Starres have their storms, ev’n in a high degree,

As well as we.

A throbbing conscience spurred by remorse

Hath a strange force:

It quits the earth, and mounting more and more

Dares to assault thee, and besiege thy doore.

There it stands knocking, to thy musicks wrong,

And drowns the song.

Glorie and honour are set by, till it

An answer get.

Poets have wrong’d poore storms: such dayes are best;

They purge the aire without, within the breast.