Zet alle klokken stil
Zet alle klokken stil, zet het gerinkel af!
Deel vette kluiven uit, zodat geen hond meer blaft;
Sluit de piano, sla de trom en draag
De kist naar buiten, mensen treur vandaag.
Schrijf in het hemelblauw een tekst, heel groot
Met witte vliegtuigletters: HIJ IS DOOD;
Doe alle duiven van de stad een rouwband om hun nek,
En laat verkeersagenten surveilleren in jaquet.
Hij was mijn noord, mijn zuid, mijn west, mijn oost,
Mijn werken door de week, mijn ’s zondagstroost;
Mijn overdag, mijn nacht, mijn woord, mijn lied
Liefde voor eeuwig, dacht ik – maar zo was het niet.
Ik hoef geen sterren meer, laat ze vergaan,
Vernietig ook de zon, doe weg de maan;
Giet leeg de oceaan en kap het woud,
Want er is niets dat nu zijn waarde nog behoudt.
Stop all the clocks
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.
Bijschrift:
De film ‘Four weddings and a funaral’ maakte dit gedicht tot het beroemdste uit het werk van Auden. Ik heb het vertaald terwijl ik voortdurend keek naar het filmfragment op Youtube: https://youtu.be/b_a-eXIoyYA Ik wilde dezelfde emotie bewerkstelligen met mijn Nederlandse vertaling.
Oorspronkelijk was het gedicht een lied uit de voorstelling ‘De beklimming van de F6’, een toneelstuk dat Auden samen met Isherwood schreef. Daarin wordt een hoge bergtop beklommen. F6 verwijst naar K2, één van de hoogste toppen van de Hymalaya. De expeditie werd geleid door Michael Ransom, die de top bereikt maar daar de dood vindt. Op dat moment wordt het treurgedicht ingezet. Het lied werd gezongen door Hedli Anderson op muziek van Benhjamin Britten.
Het gedicht is in mijn vertaling op verschillende begrafenissen voorgedragen, waaronder die van Robert Long.
Ook zijn er opvallende reacties op het internet te lezen:
- http://www.hermanvanrompuy.be/gedicht/2005/06/from_twelve_son.html
- http://rooshert.nl/amstelsalon-blog/theatergroep-troost
- http://members.home.nl/marilyn59/im.html
- http://www.iwein.be/index.htm
- https://taaljournalist.wordpress.com/2009/04/24/uitvaartblauw/