Sonnet 117
Verwijt me dat ik je niet heb beloond
Voor alle rijkdom die je aan me gaf;
Dat ik geen liefde voor je heb getoond,
Hoewel mijn plicht dat eiste, elke dag;
Dat ik vaak vreemde vrienden heb bemind,
En tijd verdeed, waar jij meer recht op had;
Mijn zeil gehesen heb, bij elke wind,
Die mij ver buiten jouw gezichtsveld bracht.
Tel al mijn grillen en mijn fouten op
Bij wat met reden zich vermoeden laat;
En breng mij in het schootsveld van je wrok,
Maar tref mij niet met pas ontwaakte haat.
Want mijn verweer is dat ik peilen wou
Hoe sterk je liefde is, hoe groot je trouw.
Sonnet 117
Accuse me thus: that I have scanted all,
Wherein I should your great deserts repay,
Forgot upon your dearest love to call,
Whereto all bonds do tie me day by day;
That I have frequent been with unknown minds,
And given to time your own dear-purchased right;
That I have hoisted sail to all the winds
Which should transport me farthest from your sight.
Book both my wilfulness and errors down,
And on just proof surmise accumulate;
Bring me within the level of your frown,
But shoot not at me in your wakened hate;
Since my appeal says I did strive to prove
The constancy and virtue of your love.