144

Sonnet 144

Eén lief brengt mij tot wanhoop, één geeft moed,

En als twee geesten geven ze me raad:

De ene is een engel, blond en goed,

De ander is een vrouw, zwart als het kwaad.

Om mij te laten branden in haar hel

Lokt zij, die feeks, mijn engel van mijn zij,

Beduvelt hem met haar verleidingsspel

En strikt zijn onschuld met haar vleierij.

Of zij nu al haar duivelsplan beraamt,

Dat weet ik niet, al denk ik soms van wel;

Beiden zijn ver van mij, en beiden saam;

Ik vrees: mijn engel warmt zich in haar hel.

Maar het zal blijven spoken in mijn hoofd,

Totdat zijn vuur door haar vuur is gedoofd.

Sonnet 144

Two loves I have of comfort and despair,

Which like two spirits do suggest me still:

The better angel is a man right fair,

The worser spirit a woman coloured ill.

To win me soon to hell, my female evil,

Tempteth my better angel from my side,

And would corrupt my saint to be a devil,

Wooing his purity with her foul pride.

And whether that my angel be turned fiend,

Suspect I may, yet not directly tell;

But being both from me, both to each friend,

I guess one angel in another's hell:

Yet this shall I ne'er know, but live in doubt,

Till my bad angel fire my good one out.