Avondlied
Gezegend Lieve Heer,
Die onze ogen gaf, en licht en macht
Voor drukke zaken en voor pracht.
Maar meer gezegend God de Heer,
Die mij de plaats gaf die,
Hij voor zichzelf had toebedacht
Ik stierf, toen hij mijn wegen zag
Maar ik kreeg wel zijn zoon, en hij kreeg niets.
Wat kreeg u toch van mij
Voor al Uw Liefde? Is Uw schuld voldaan
Zodat ik in Uw gunst zal staan?
Ik ren; maar wat ik bracht was schijn.
Uw voeding, zorg en scha
Eindigt in bellen, ballen lucht;
Van lucht voor U naar wie ik vlucht,
Slechts dwaallicht voor mijn geest in ongena.
Toch wilt U verder gaan,
Nu met gesloten ogen in de nacht
Zeggend tot ons: Het is volbracht:
Er is nu rust; uw werk gedaan.
Dus in Uw houten kist
Bergt U ons op, totdat de dag
Weer ons bestaan vernieuwen mag,
En onze klok de tijd niet langer mist.
Ik, die mijn liefde deel,
Muse van dag of nacht: de wind, de haven;
De tocht, de plek waar we ons laven;
Of daar de tuin, hier het struweel
Mijn God, Uw liefdeszee;
Niet één minuutje sluit Uw borst,
Maar brengt genade naar benee;
En in die liefdesstroom vind ik mijn rust.
Even-song.
Blest be the God of love,
Who gave us eyes, and light, and power this day,
Both to be busie, and to play.
But much more blest be God above,
Who gave me sight alone,
Which to himself he did denie:
For when he sees my waies, I dy:
But I have got his sonne, and he hath none.
What have I brought thee home
For this thy love? have I discharg’d the debt,
Which this dayes favour did beget?
I ranne; but all I brought, was fome.
Thy diet, care, and cost
Do end in bubbles, balls of winde;
Of winde to thee whom I have crost,
But balls of wilde-fire to my troubled minde.
Yet still thou goest on,
And now with darknesse closest wearie eyes,
Saying to man, It doth suffice:
Henceforth repose; your work is done.
Thus in thy ebony box
Thou dost inclose us, till the day
Put our amendment in our way,
And give new wheels to our disorder’d clocks.
I muse, which shows more love,
The day or night: that is the gale, this th’ harbour;
That is the walk, and this the arbour;
Or that the garden, this the grove.
My God, thou art all love.
Not one poore minute scapes thy breast,
But brings a favour from above;
And in this love, more then in bed, I rest.