De stemming I
U zou ik eren met een lofzang die
Uw liefde in het marmer houwt,
Als wat ik soms voel in mijn ziel,
Ik altijd voelen zou!
Er zijn wel veertig hemels – of nog meer
Soms haal ik ook de hoogste wel,
Soms blijf ik ergens steken, Heer,
Soms val ik in de hel.
Laat uitgestrektheid niet mijn pijnbank zijn,
Het verste is voor U dichtbij;
De wereld is voor U te klein,
Een graf te groot voor mij.
Wilt U de mens verslaan, dat U met stof
Van hemel naar de hel toe gaat?
Moet hij soms voor de grote God
Buigen voor Zijn formaat?
Schenk mij onder uw dak geborgenheid
Want dat verwarmt mijn ziel het meest;
En dan bent U een zondaar kwijt
En ik mijn hoop en vrees.
Uw weg ga ik, het is de beste weg
Uw zondaar krimpt en strekt zich uit;
Zo is mijn borstkas bezig slechts
Voor een mooier geluid.
Met stof omlaag, met engelen omhoog,
Waar U heerst, daar ben ik; Uw kracht,
Uw liefde, en mijn liefde en hoop
Zijn daar bijeengebracht.
The Temper (I)
How should I praise thee, Lord! how should my rymes
Gladly engrave thy love in steel,
If what my soul doth feel sometimes,
My soul might ever feel!
Although there were some fortie heav’ns, or more,
Sometimes I peere above them all;
Sometimes I hardly reach a score,
Sometimes to hell I fall.
O rack me not to such a vast extent;
Those distances belong to thee:
The world’s too little for thy tent,
A grave too big for me.
Wilt thou meet arms with man, that thou dost stretch
A crumme of dust from heav’n to hell?
Will great God measure with a wretch?
Shall he thy stature spell?
O let me, when thy roof my soul hath hid,
O let me roost and nestle there:
Then of a sinner thou art rid,
And I of hope and fear.
Yet take thy way; for sure thy way is best:
Stretch or contract me, thy poore debter:
This is but tuning of my breast,
To make the musick better.
Whether I flie with angels, fall with dust,
Thy hands made both, and I am there:
Thy power and love, my love and trust
Make one place ev’ry where.