061 Vanitie (I)

IJdelheid I

Iedere Astronoom doorboort

De hemelsfeer met zijn messcherp verstand

Hij ziet hun plaatsen, gaat van poort tot poort,

Het lijkt zelfs of hij volgens plan

Daar iets wil kopen; en hij ziet hun dans,

En weet al lang daarvoor,

Hun waar aspect en hun geheime glans.

De Duiker die met flanken snijdt

Door hoge golven, zwemmend zoekend naar

Zijn parel, welverdiend, die God eertijds

Verborg voor deze dappere knaap;

Het redt zijn leven, en ook dat van haar,

Want met veel trots draagt zij

Haar eigen ondergang, én zijn gevaar.

De Alchemist is op zijn best

Als hij het voorwerp uitkleedt, zo komt hij

Tot aan de ware kern, naakt in het nest:

Daar doet hij dan zijn Geest erbij,

Daar in de slaapkamer, vóórdat zij komen,

De opgedofte rest

Van wachters bij de deur, de doodgewone.

Wat is het dat de mens niet kent,

Alleen zijn God? Die ons zijn wetten geeft

Diep in ons hart, en die het land verwent

Met regen, vorst, met liefde en vrees,

Zodat wij niet te hoeven vragen: waar is Hij?

O Arme mens, je bent

Op zoek naar dood, maar ’t leven gaat voorbij.

Vanitie I

The fleet Astronomer can bore,

And thred the spheres with his quick-piercing minde:

He views their stations, walks from doore to doore,

Surveys, as if he had design’d

To make a purchase there: he sees their dances,

And knoweth long before

Both their full-ey’d aspects, and secret glances.

The nimble Diver with his side

Cuts through the working waves, that he may fetch

His dearely-earned pearl, which God did hide

On purpose from the ventrous wretch:

That he might save his life, and also hers,

Who with excessive pride

Her own destruction and his danger wears.

The subtil Chymick can devest

And strip the creature naked, till he finde

The callow principles within their nest:

There he imparts to them his minde,

Admitted to their bed-chamber, before

They appeare trim and drest

To ordinarie suitours at the doore.

What hath not man sought out and found,

But his deare God? who yet his glorious law

Embosomes in us, mellowing the ground

With showres and frosts, with love & aw,

So that we need not say, Where’s this command?

Poore man, thou searchest round

To finde out death, but missest life at hand.