Zondag
O lichtste, kalmste dag;
Vrucht van de wereld, knop waaruit
De nieuwe komt; een vriend ooit gaf
Ons door zijn dood, dit heerlijk fruit.
Voor zorg een baai, voor tijd een bed,
De week is donker, jij verschaft
Ons licht voor onze weg.
De dagen vormen saam
Een lichaam, waarvan jij het hoofd,
Jouw kruin klopt bij de hemel aan;
De dagen dat je werkt en slooft,
Dragen de last, je buigt, je kromt
Je rug en alles drukt tezaam,
Tot jouw genezing komt.
De mens is altijd maar
Op weg naar dood; daarvan maak jij
Ons los, je laat ons kijken naar
Wie wij best kunnen zien, als wij
Zo dwaas niet zouden zijn van geest;
Geen plaats zo eenzaam dat hij daar
Niet eerder is geweest.
De zondag is de drager,
Van ’t rijke hemelse paleis;
Daarnaast vullen andere dagen
De ruimte met hun ijdelheid,
Zij zijn de bedden en de borders
In Gods rijke tuin; kaal is
Wie rang verlaat en orders.
De zondagen in ’t leven
Rijgen zich aan het snoer der tijd,
Een ketting voor de vrouw gegeven,
De Koningin der eeuwigheid;
Dan opent zich de hemel ook
Veelvuldig geeft zondag zijn zegen,
Veelvuldiger dan hoop.
Zondag is hij verrezen,
Die dag nam God de zonnestraal;
Zoals een dier weet waar te wezen,
Zo weet de mens zijn avondmaal,
De Heer heeft daar zijn tuin gevonden
Waardoor een ieder kan genezen
Met kruiden voor zijn wonden.
De rest van onze Schepping
Verwijderde onze grote Verlosser
Met de zelfde schok, waarmee zijn passie
De aarde en alle dingen had beroerd.
Toen Samson de deur wegdroeg,
Redde Christus handen ons, hoewel genageld,
Werd Hij van 't kruis genomen.
De helderheid van die dag
Werd verduisterd door onze zonden:
We gooien ons kleed weg, omdat
We een nieuwe hebben dat hij betaalde,
Met zijn druppels bloed voor de volle prijs,
Die nodig was om ons blij te maken
En klaar voor het Paradijs.
Zondag, een dag van vreugd.
Waar de weekdagen op grond slapen,
Is jouw vlucht hoger, zoals jouw afkomst
O laat me je meenemen naar de grens
Springend naar de volgende zeven
Tot wij, hand in hand, los van de aarde
Zo naar de hemel vliegen.
Sunday
O day most calm, most bright,
The fruit of this, the next worlds bud,
Th’ indorsement of supreme delight,
Writ by a friend, and with his bloud;
The couch of time; cares balm and bay:
The week were dark, but for thy light:
Thy torch doth show the way.
The other dayes and thou
Make up one man; whose face thou art,
Knocking at heaven with thy brow:
The worky-daies are the back-part;
The burden of the week lies there,
Making the whole to stoup and bow,
Till thy release appeare.
Man had straight forward gone
To endlesse death: but thou dost pull
And turn us round to look on one,
Whom, if we were not very dull,
We could not choose but look on still;
Since there is no place so alone,
The which he doth not fill.
Sundaies the pillars are,
On which heav’ns palace arched lies:
The other dayes fill up the spare
And hollow room with vanities.
They are the fruitfull beds and borders
In Gods rich garden: that is bare,
Which parts their ranks and orders.
The Sundaies of mans life,
Thredded together on times string,
Make bracelets to adorn the wife
Of the eternall glorious King.
On Sunday heavens gate stands ope:
Blessings are plentifull and rife,
More plentifull then hope.
This day my Saviour rose,
And did inclose this light for his:
That, as each beast his manger knows,
Man might not of his fodder misse.
Christ hath took in this piece of ground,
And made a garden there for those
Who want herbs for their wound.
The rest of our Creation
Our great Redeemer did remove
With the same shake, which at his passion
Did th’ earth and all things with it move.
As Sampson bore the doores away,
Christs hands, though nail’d, wrought our salvation,
And did unhinge that day.
The brightnesse of that day
We sullied by our foul offence:
Wherefore that robe we cast away,
Having a new at his expence,
Whose drops of bloud paid the full price,
That was requir’d to make us gay,
And fit for Paradise.
Thou art a day of mirth:
And where the Week-dayes trail on ground,
Thy flight is higher, as thy birth.
O let me take thee at the bound,
Leaping with thee from sev’n to sev’n,
Till that we both, being toss’d from earth,
Flie hand in hand to heav’n!
(vertaling in wording)