Sonnet 109
O, noem mijn hart niet vals, mijn vlam gedoofd,
Als mijn afwezigheid mijn vuur niet toont;
Want liever ben ik van mezelf beroofd
Dan van mijn ziel, die in je lichaam woont.
Want daar heb ik mijn liefdeshuis gevonden;
Daar keer ik terug als een verloren zoon,
Precies op tijd en niet door tijd geschonden;
Van alle smetten waste ik mij schoon.
Al zou de zwakheid, die het bloed belaagt,
Zich meester van mij maken, denk toch niet
Dat ik daardoor zou worden opgejaagd;
Dat ik om niets mijn hoogste goed verliet.
Want ieder noem ik niets en niemendal;
Maar jij, mijn liefste roos, jij bent mijn al.
Sonnet 109
O! never say that I was false of heart,
Though absence seemed my flame to qualify,
As easy might I from my self depart
As from my soul which in thy breast doth lie:
That is my home of love: if I have ranged,
Like him that travels, I return again;
Just to the time, not with the time exchanged,
So that myself bring water for my stain.
Never believe though in my nature reigned,
All frailties that besiege all kinds of blood,
That it could so preposterously be stained,
To leave for nothing all thy sum of good;
For nothing this wide universe I call,
Save thou, my rose, in it thou art my all.