Onrust
Wat is een mens voor iets? Toch geen figuur
Waarvan veel rust uitgaat.
Het is of hij uit twintig man bestaat,
Twintig per uur!
Eerst wordt de hemel als zijn schat geëerd,
Waarna weer angst ontstaat
Dat hij een lafaard is, die, bang voor ’t kwaad,
Genot afzweert.
Nu eens kiest hij voor oorlog en voor strijd,
Dan voor een vredesmaal
En zoete rust. Eerst vindt hij geld banaal,
Dan zuinigheid.
Al wat hij bouwt vervalt, want rond hem woedt
Een krachtige orkaan,
Die alles sloopt; zo zal het ook wel gaan
In zijn gemoed.
Het zou wat zijn als onze jas verried
Wie wij van binnen zijn;
Zoals je aan de huid van een dolfijn
Zijn driften ziet.
Wanneer je kijken kon in ieders hart,
Dan was er echt niet één
Die handel dreef, dan leefde men alleen,
Ieder apart.
O Heer, één schepping slechts in ons bestaan,
Is dat wat U ons biedt?
Hernieuw ons elke dag, opdat wij niet
Verloren gaan.
Giddinesse
OH what a thing is man! how farre from power,
From setled peace and rest!
He is some twentie sev’rall men at least
Each sev’rall houre.
One while he counts of heav’n, as of his treasure:
But then a thought creeps in,
And calls him coward, who for fear of sinne
Will lose a pleasure.
Now he will fight it out, and to the warres;
Now eat his bread in peace,
And snudge1 in quiet: now he scorns increase;
Now all day spares.
He builds a house, which quickly down must go,
As if a whirlwinde blew
And crusht the building; and it’s partly true,
His minde is so.
O what a sight were Man, if his attires
Did alter with his minde;
And like a Dolphins skinne, his clothes combin’d
With his desires!
Surely if each one saw anothers heart,
There would be no commerce,
No sale or bargain passe: all would disperse,
And live apart.
Lord, mend or rather make us: one creation
Will not suffice our turn:
Except thou make us dayly, we shall spurn
Our own salvation.