Koor:
O, was er maar een zanggodin van vuur
Die opstijgt naar het dak van de verbeelding!
Een koninkrijk als vloer, prinsen als spelers,
En vorsten om het mooiste stuk te zien!
Dan zie je Hendrik, strijdbaar, als hij is,
Precies als Mars, met vóór zich, aangelijnd,
Drie felle honden: honger, zwaard en vuur,
Jankend om actie. Ach, vergeef me, vrienden,
‘t Zijn lompe geesten die voor zo’n mooi stuk
Zo’n waardeloos schavot durfden te maken.
Verbeeldt dit hier, waar anders hanen vechten,
De weidse Franse vlakten? Kan men hier,
In deze houten O, de helmen kwijt
Waarvoor de lucht in Agincourt ooit sidderde?
Vergeef me, want een O is ook een nul
Die snel kan groeien tot wel een miljoen,
Dus kunnen wij, wat nullen bij elkaar,
Gebruik maken van uw verbeeldingskracht.
Bedenk dat in de kring van deze wanden
Twee grote koninkrijken elkaar treffen
En met verhitte kop elkaar bedreigen,
Gescheiden door een smalle woeste zee.
Vul in uw hoofd aan wat er nog ontbreekt,
Verdeel een ieder in wel duizend mannen
En maak een legermacht in uw verbeelding.
Zie, als we over paarden spreken, hoe
Hun trotse hoeven in de aarde trappen,
Uw fantasie moet onze vorsten kleden,
Draag ze van hier naar daar, spring over tijden,
Laat in de zandloper de oogst van jaren
Wat sneller gaan; en wij geven daarbij,
Wat hulp bij het verhaal, uw koor zijn wij.
En, als Proloog, vragen wij evenwel
Veel aandacht en veel achting voor ons spel.
Chorus:
O, for a muse of fire that would ascend
The brightest heaven of invention!
A kingdom for a stage, princes to act,
And monarchs to behold the swelling scene!
Then should the warlike Harry, like himself,
Assume the port of Mars, and at his heels,
Leashed in like hounds, should famine, sword, and fire
Crouch for employment. But pardon, gentles all,
The flat unraisèd spirits that hath dared
On this unworthy scaffold to bring forth
So great an object. Can this cockpit hold
The vasty fields of France? Or may we cram
Within this wooden O the very casques
That did affright the air at Agincourt?
O pardon, since a crookèd figure may
Attest in little place a million,
And let us, ciphers to this great account,
On your imaginary forces work.
Suppose within the girdle of these walls
Are now confined two mighty monarchies,
Whose high uprearèd and abutting fronts
The perilous narrow ocean parts asunder.
Piece out our imperfections with your thoughts.
Into a thousand parts divide one man,
And make imaginary puissance.
Think, when we talk of horses, that you see them
Printing their proud hoofs i’ th’ receiving earth,
For ’tis your thoughts that now must deck our kings,
Carry them here and there, jumping o’er times,
Turning th’ accomplishment of many years
Into an hourglass; for the which supply,
Admit me chorus to this history,
Who, prologue-like, your humble patience pray
Gently to hear, kindly to judge our play.