Sonnet 12
Hoor ik de uren slag na slag verstrijken,
Hoe trotse dag in bange nacht verzinkt;
Zie ik viooltjes al in mei bezwijken
En hoe in zwarte lokken zilver blinkt;
Zie ik de bomen kaal, waar eens het loof
Het vee tegen de hitte heeft bewaard;
En zomergroen gebonden, schoof aan schoof,
Als grijze stoppels stil ligt opgebaard,
Dan weet ik dat jouw mooie pracht bederft,
Dat Tijd jou meevoert naar zijn woest gebied,
Want schoonheid, die geen vrucht zal geven, sterft
Zo snel als men haar elders groeien ziet.
En niets trotseert de Tijd, die alles maait,
Alleen wat tijdig door jou is gezaaid
Sonnet 12
When I do count the clock that tells the time
And see the brave day sunk in hideous night,
When I behold the violet past prime
And sable curls all silvered o'er with white,
When lofty trees I see barren of leaves,
Which erst from heat did canopy the herd,
And summer's green all girded up in sheaves,
Borne on the bier with white and bristly beard,
Then of thy beauty do I question make,
That thou among the wastes of time must go;
Since sweets and beauties do themselves forsake,
And die as fast as they see others grow,
And nothing 'gainst Time's scythe can make defence,
Save breed to brave him, when he takes thee hence.