De takel
Toen God de mens schiep, deed
Hij al zijn zegeningen in een glas
En zei, aan hem is al dit moois besteed,
Want zo wordt schoonheid, die gescheiden was,
Tot één geheel gesmeed.
Het eerst vond kracht zijn pad,
En daarna schoonheid, wijsheid, eer en lust,
Maar aan het einde aarzelde God wat,
Omdat Hij merkte dat Hij enkel rust
Nog weg te geven had.
Want stel dat ik, zei Hij,
Hem ook nog dit juweel zou geven, dan
Vereert hij wat ik geef, in plaats van mij;
Kiest voor natuur, niet voor de God daarvan,
Tot smart van allebei.
Dus geef ik hem dat al,
Maar laat daarbij zijn onrust wel bestaan;
Waardoor hij rijk is, maar in het geval
Dat goedheid faalt, uit moeheid zich dan aan
Mijn borstkas werpen zal.
The Pulley
When God at first made man,
Having a glasse of blessings standing by ;
Let us (said he) poure on him all we can :
Let the worlds riches, which dispersed lie,
Contract into a span.
So strength first made a way ;
Then beautie flow’d, then wisdome, honour, pleasure :
When almost all was out, God made a stay,
Perceiving that alone, of all his treasure,
Rest in the bottome lay.
For if I should (said he)
Bestow this jewell also on my creature,
He would adore my gifts in stead of me,
And rest in Nature, not the God of Nature :
So both should losers be.
Yet let him keep the rest,
But keep them with repining restlesnesse :
Let him be rich and wearie, that at least,
If goodnesse leade him not, yet wearinesse
May tosse him to my breast.