Ondankbaarheid
Hoe goedertieren en hoe zacht bent U,
Heer, die ons uit het graf verlost!
Had U ons laten gaan,
Dan zagen wij de zon nu aan
Voor onze hoogste God;
Nee, onze goden zijn veel beter, nu.
Twee kistjes heeft U met in elk een schat:
Drieéénheid en de Incarnatie:
Geopend allebei,
Juwelen voor de trouwerij
Van U en uw creatie;
Een vreugde die geen einde heeft of had.
Het mooist is die waarin Drieéénheid ligt,
Het fonkelt schitterend, maar nooit
Toont U de binnenkant;
Niet eerder dan de dood het zand
In onze ogen strooit;
Want door dat poeder geeft U ons weer zicht.
Maar al uw zoets zit in de andere kist;
Genade vloeit er vlug en vrij
En is de één niet goed,
Dan biedt de andere uw zoet;
Dat kistje kennen wij,
Daar het bij iedereen te vinden is.
Duister zijn wij, gesloten als een steen,
Als U komt vragen om een hart
Zijn wij meteen in last.
In onze arme ribbenkast
Heeft kwaad een plek apart;
Zo nept men U, die ons geeft twee voor één.
Ungratefulnesse
Lord, with what bountie and rare clemencie
Hast thou redeem’d us from the grave!
If thou hadst let us runne,
Gladly had man ador’d the sunne,
And thought his god most brave;
Where now we shall be better gods then he.
Thou hast but two rare cabinets full of treasure,
The Trinitie, and Incarnation:
Thou hast unlockt them both,
And made them jewels to betroth
The work of thy creation
Unto thy self in everlasting pleasure.
The statelier cabinet is the Trinitie,
Whose sparkling light accesse denies:
Therefore thou dost not show
This fully to us, till death blow
The dust into our eyes:
For by that powder thou wilt make us see.
But all thy sweets are packt up in the other;
Thy mercies thither flock and flow:
That as the first affrights,
This may allure us with delights;
Because this box we know;
For we have all of us just such another.
But man is close, reserv’d, and dark to thee:
When thou demandest but a heart,
He cavils instantly.
In his poore cabinet of bone
Sinnes have their box apart,
Defrauding thee, who gavest two for one.