130 The Priesthood

Het priesterschap

Heilige Wijding, met zo’n grote macht:

Dat U met één hand ons ter hemel leidt,

En met de andere door Uw gezag

Ons in de hel stort; graag ben ik bereid

Mijn zwaard te nemen en te ruilen voor

Dat van het heilig Woord.

Maar u bent vuur, zo heilig en gewijd

En ik slechts leem en klei; had ik gewild

Uw kleed te dragen, uw zo streng habijt,

Dan had mijn zwakke lijf het niet getild;

Want ik ben vuil en broos en veel te licht

Voor werken met de Schrift.

Toch zag ik vaak dat door vaardige handen

En machtig vuur, iets prachtigs is gemaakt

Van schrale klei. Ik vond het vaak een schande,

Maar nu is onze wereld mooi gemaakt,

Door kunst en vuur, want goede vaklui maken

De allermooiste zaken.

Maar als ik zie dat zij, hoe groot dan ook,

Uit klei gemaakt zijn, zoals aarden schalen,

Zodat het bord, het vlees en wie er kookt

Eén oorsprong heeft, één finish om te halen,

Dan ben ik niet verbaasd wanneer ooit blijkt

Dat aarde houdt van slijk.

Maar heiligen van God zijn schalen die

Slechts dienen voor de grootste Heerlijkheid;

Als God Zijn lichaam als ons voedsel biedt

Geven hun handen Hem, die hun hand leidt,

Want zuiver het is, pure zuiverheid

Die God naar mij toe leidt.

En daarom durf ik niet met beide handen,

De Ark te vatten, schuddend door oud kwaad

En door nieuwe doctrines hier te lande.

Alleen maar omdat God veel schalen maakt

Van lage stof, maar voor een hoge eer,

Werp ik me voor Hem neer.

Daar lig ik, hopend dat mijn Schepper wacht

Op iets heel laags, en mijn talent ontdekt;

Dat is mijn kans. Gedweeheid vlijt de Macht.

Daar Goed in machtsverering niet voor Slecht,

Wil onderdoen, kiest Arm voor slaafsheid, net

Als Trots kiest voor verzet.

The Priesthood

Blest Order, which in power dost so excell,

That with th’ one hand thou liftest to the sky,

And with the other throwest down to hell

In thy just censures; fain would I draw nigh,

Fain put thee on, exchanging my lay-sword

For that of th’ holy Word.

But thou art fire, sacred and hallow’d fire;

And I but earth and clay: should I presume

To wear thy habit, the severe attire

My slender compositions might consume.

I am both foul and brittle; much unfit

To deal in holy Writ.

Yet have I often seen, by cunning hand

And force of fire, what curious things are made

Of wretched earth. Where once I scorn’d to stand,

That earth is fitted by the fire and trade

Of skilfull artists, for the boards of those

Who make the bravest shows.

But since those great ones, be they ne’re so great,

Come from the earth, from whence those vessels come;

So that at once both feeder, dish, and meat

Have one beginning and one final summe:

I do not greatly wonder at the sight,

If earth in earth delight.

But th’ holy men of God such vessels are,

As serve him up, who all the world commands:

When God vouchsafeth to become our fare,

Their hands convey him, who conveys their hands.

O what pure things, most pure must those things be,

Who bring my God to me!

Wherefore I dare not, I, put forth my hand

To hold the Ark,1 although it seems to shake

Through th’ old sinnes and new doctrines of our land.

Onely, since God doth often vessels make

Of lowly matter for high uses meet,

I throw me at his feet.

There will I lie, untill my Maker seek

For some mean stuffe thereon to show his skill:

Then is my time. The distance of the meek

Doth flatter power. Lest good come short of ill

In praising might, the poore do by submission

What pride by opposition.