Het priesterschap
Heilige Wijding, met zo’n grote macht:
Dat U met één hand ons ter hemel leidt,
En met de andere door Uw gezag
Ons in de hel stort; graag ben ik bereid
Mijn zwaard te nemen en te ruilen voor
Dat van het heilig Woord.
Maar u bent vuur, zo heilig en gewijd
En ik slechts leem en klei; had ik gewild
Uw kleed te dragen, uw zo streng habijt,
Dan had mijn zwakke lijf het niet getild;
Want ik ben vuil en broos en veel te licht
Voor werken met de Schrift.
Toch zag ik vaak dat door vaardige handen
En machtig vuur, iets prachtigs is gemaakt
Van schrale klei. Ik vond het vaak een schande,
Maar nu is onze wereld mooi gemaakt,
Door kunst en vuur, want goede vaklui maken
De allermooiste zaken.
Maar als ik zie dat zij, hoe groot dan ook,
Uit klei gemaakt zijn, zoals aarden schalen,
Zodat het bord, het vlees en wie er kookt
Eén oorsprong heeft, één finish om te halen,
Dan ben ik niet verbaasd wanneer ooit blijkt
Dat aarde houdt van slijk.
Maar heiligen van God zijn schalen die
Slechts dienen voor de grootste Heerlijkheid;
Als God Zijn lichaam als ons voedsel biedt
Geven hun handen Hem, die hun hand leidt,
Want zuiver het is, pure zuiverheid
Die God naar mij toe leidt.
En daarom durf ik niet met beide handen,
De Ark te vatten, schuddend door oud kwaad
En door nieuwe doctrines hier te lande.
Alleen maar omdat God veel schalen maakt
Van lage stof, maar voor een hoge eer,
Werp ik me voor Hem neer.
Daar lig ik, hopend dat mijn Schepper wacht
Op iets heel laags, en mijn talent ontdekt;
Dat is mijn kans. Gedweeheid vlijt de Macht.
Daar Goed in machtsverering niet voor Slecht,
Wil onderdoen, kiest Arm voor slaafsheid, net
Als Trots kiest voor verzet.
The Priesthood
Blest Order, which in power dost so excell,
That with th’ one hand thou liftest to the sky,
And with the other throwest down to hell
In thy just censures; fain would I draw nigh,
Fain put thee on, exchanging my lay-sword
For that of th’ holy Word.
But thou art fire, sacred and hallow’d fire;
And I but earth and clay: should I presume
To wear thy habit, the severe attire
My slender compositions might consume.
I am both foul and brittle; much unfit
To deal in holy Writ.
Yet have I often seen, by cunning hand
And force of fire, what curious things are made
Of wretched earth. Where once I scorn’d to stand,
That earth is fitted by the fire and trade
Of skilfull artists, for the boards of those
Who make the bravest shows.
But since those great ones, be they ne’re so great,
Come from the earth, from whence those vessels come;
So that at once both feeder, dish, and meat
Have one beginning and one final summe:
I do not greatly wonder at the sight,
If earth in earth delight.
But th’ holy men of God such vessels are,
As serve him up, who all the world commands:
When God vouchsafeth to become our fare,
Their hands convey him, who conveys their hands.
O what pure things, most pure must those things be,
Who bring my God to me!
Wherefore I dare not, I, put forth my hand
To hold the Ark,1 although it seems to shake
Through th’ old sinnes and new doctrines of our land.
Onely, since God doth often vessels make
Of lowly matter for high uses meet,
I throw me at his feet.
There will I lie, untill my Maker seek
For some mean stuffe thereon to show his skill:
Then is my time. The distance of the meek
Doth flatter power. Lest good come short of ill
In praising might, the poore do by submission
What pride by opposition.