Leven
Ik maakte een boeket – de dag verliep;
Om al die geuren te behouden, schiep
Ik dit als levensband.
Maar Tijd wenkte de bloemen, en voordat
De middag om was, waren ze geknakt,
Zo treurig in mijn hand.
Mijn hart volgde mijn handen op de voet;
Ik voelde, zonder denken, hoe ik zoet
Vermaand werd door de Tijd;
Die zet Doods droeve smaak in zoetheid om,
Toont mij de geur van als het einde komt,
Verzoet mijn angstigheid.
Vaarwel nu, bloemen, jullie nut was groot,
Want er was geur en kleur tot aan de dood
En daarna medicijn.
Jullie voorkomen dat ik treurig word;
Want ruik ik goed, dan geeft het niet zo kort
Als jullie hier te zijn.
Life
I made a posie, while the day ran by:
Here will I smell my remnant out, and tie
My life within this band.
But time did becken to the flowers, and they
By noon most cunningly did steal away
And wither'd in my hand.
My hand was next to them, and then my heart:
I took, without more thinking, in good part
Times gentle admonition:
Who did so sweetly deaths sad taste convey
Making my minde to smell my fatall day;
Yet sugring the suspicion.
Farewell deare flowers, sweetly your time ye spent,
Fit, while ye liv'd, for smell or ornament,
And after death for cures.
I follow straight without complaints or grief,
Since if my sent be good, I care not, if
It be as short as yours.