128

Sonnet 128

Altijd als jij, Muziek, muziek laat horen

En met je zachte vingers zoetjes glijdt

Over het hout, zo zalig, dat mijn oren

Ontstemd zijn over die eenstemmigheid,

Dan ziet mijn afgunst hoe de toetsen kozend

De binnenzijde zoenen van je hand,

Waardoor mijn arme lippen moeten blozen,

Want zij zijn zelf op zulk een oogst gebrand.

En voor een streling nemen zij het liefst

De plaats in van de toetsen, die bewegen

Als jij daarop met leuke loopjes wiegt,

Meer gunnend aan dood hout dan aan hun leven.

Als die brutaaltjes dan zo willen wippen:

Gun ze je vingers, maar gun mij je lippen.

Sonnet 128

How oft when thou, my music, music play'st

Upon that blessed wood whose motion sounds

With thy sweet fingers when thou gently sway'st

The wiry concord that mine ear confounds,

Do I envy those jacks that nimble leap

To kiss the tender inward of thy hand,

Whilst my poor lips, which should that harvest reap,

At the wood's boldness by thee blushing stand.

To be so tickled they would change their state

And situation with those dancing chips,

O'er whom thy fingers walk with gentle gait,

Making dead wood more blest than living lips.

Since saucy jacks so happy are in this,

Give them thy fingers, me thy lips to kiss.