Walk After Dark
Tocht door de nacht
Een sterrennacht als deze
Doet onze geest herrijzen;
Want na een zware dag
Wekt dit groots raderwerk
Indruk op een toch wat saaie
Achttiende eeuwse wijze.
Dit zo schaamteloze staren
Verzachtte mijn puberteit;
Zo schokkend was mijn gedrag niet
Als mij werd aangewreven,
Wanneer alles blijft voortbestaan
Als de geschokten niet meer leven.
Hoewel ik nog lang niet wil sterven,
Ben ik beland op het punt
Dat ik mij afzet tegen de jeugd;
En daarom is het zo fijn
Dat die stippen daar hoog in de lucht
Ook de jongsten niet meer zijn.
Het is aardiger als je de nacht
Met een huis voor bejaarden vergelijkt
En niet met een supermachine;
Voorbij is het pré-cambrische licht,
Voorbij het Romeinse Rijk
Voorbij ik, op mijn zeventiende.
De Stoicijnse manier
Waarop de klassieken schreven
Zullen wij altijd loven;
Maar de jeugd en de rijken delen
De moed en het vermogen
Om het lacrimae rerum te spelen.
Want het heden sluipt buiten rond
Zoals ooit het verleden deed
Door de slachtoffers wordt weer getreurd
En de waarheid blijft niet verborgen;
Want iemand bezorgde hen pijn,
Wat niet hoefde is toch gebeurd.
Misschien dat in deze nacht
Door een vreemde wetmatigheid
Toch iets onstaat van verzet,
Een eerste Nee uitgebracht
Tegen de orde der wet
In de na-zondvloedse tijd .
Maar boven mij stralen de sterren
Zonder een doel te beseffen,
En op weg naar huis om te slapen
Vraag ik mij af welk lot
Mij en mijn vrienden zal treffen
En deze Verenigde Staten.
Walk after dark
A cloudless night like this
Can set the spirit soaring:
After a tiring day
The clockwork spectacle is
Impressive in a slightly boring
Eighteenth-century way.
It soothed adolescence a lot
To meet so shamelesss a stare;
The things I did could not
Be so shocking as they said
If that would still be there
After the shocked were dead
Now, unready to die
Bur already at the stage
When one starts to resent the young,
I am glad those points in the sky
May also be counted among
The creatures of middle-age.
It's cosier thinking of night
As more an Old People's Home
Than a shed for a faultless machine,
That the red pre-Cambrian light
Is gone like Imperial Rome
Or myself at seventeen.
Yet however much we may like
The stoic manner in which
The classical authors wrote,
Only the young and rich
Have the nerve or the figure to strike
The lacrimae rerum note.
For the present stalks abroad
Like the past and its wronged again
Whimper and are ignored,
And the truth cannot be hid;
Somebody chose their pain,
What needn't have happened did.
Occuring this very night
By no established rule,
Some event may already have hurled
Its first little No at the right
Of the laws we accept to school
Our post-diluvian world:
But the stars burn on overhead,
Unconscious of final ends,
As I walk home to bed,
Asking what judgment waits
My person, all my friends,
And these United States.