De familie
Wat gaat er in mijn hart toch zo tekeer,
Doen mijn gedachten zeer?
Wat klinken klachten luid, doen angsten pijn,
Zou er geen oor of orde zijn?
Huis en familie zijn van U, o Heer,
Al klaagt een enkeling.
Weg met die kijvers, men bevuilt Uw troon:
Want waar U woont is alles schoon.
Eerst stoppen Pais en Vree de harde strijd,
Dan wordt de ziel bevrijd
Door Orde, die geeft vorm, brengt tijden aan,
Maakt in wild woud weer pad en laan.
Gehoorzaamheid staat bij de deur en stil
Wacht hij op een bevel;
Er lijkt niets trager, als je wachten moet,
En sneller niets bij grote spoed.
Vreugd is er vaak, en leed zo vaak als vreugd;
Maar leed zonder gekreun;
Toch spreekt die luider dan angstige wanen.
Wat is zo schril als stille tranen?
Dit zijn dus de bewoners van Uw huis.
En zijn ze eens niet thuis,
Kunt U misschien een keer, een dagje komen;
Maar niet om vast bij ons te wonen.
The Familie
What doth this noise of thoughts within my heart,
As if they had a part?
What do these loud complaints and pulling fears,
As if there were no rules or eares?
But, Lord, the house and familie are thine,
Though some of them repine.
Turn out these wranglers, which defile thy seat:
For where thou dwellest all is neat.
First Peace and Silence all disputes controll,
Then Order plaies the soul;
And giving all things their set forms and houres,
Makes of wilde woods sweet walks and bowres.
Humble Obedience neare the doore doth stand,
Expecting a command:
Then whom in waiting nothing seems more slow,
Nothing more quick when she doth go.
Joyes oft are there, and griefs as oft as joyes;
But griefs without a noise:
Yet speak they louder then distemper’d fears.
What is so shrill as silent tears?
This is thy house, with these it doth abound:
And where these are not found,
Perhaps thou com’st sometimes, and for a day;
But not to make a constant stay.