Song VII - Underneath an abject willow

Wat zit je toch onder de wilg?

Wat zit je toch onder de wilg

Treurig te zijn, mijn vriend?

Denken, maar niet doen, dat is zielig,

Denk dan maar liever niet!

De plek waar jij je verschanst

Is niks waard,

Doe weg die kaart

Van je treurige niemandsland.

De klokken luiden over de weiden

Uit een sombere torenspits

Luiden over de schaduwzijde

Waar geen liefde is;

Waar leven is, wordt ook bemind;

Wacht niet af,

Aan de slag,

Vecht tot je overwint.

De ganzen op trektocht weten

Waar ze naartoe moeten gaan,

Het water in ijskoude beken

Vult de oceaan.

Jij doolt in het domme duister rond

Kom maar mee,

Zeg geen nee

Als de liefde in je komt.

VII - Underneath an abject willow

Underneath an abject willow,

Lover, sulk no more:

Act from thought should quickly follow.

What is thinking for?

Your unique and moping station

Proves you cold;

Stand up and fold

Your map of desolation.

Bells that toll across the meadows

From the sombre spire

Toll for these unloving shadows

Love does not require.

All that lives may love; why longer

Bow to loss

With arms across?

Strike and you shall conquer.

Geese in flocks above you flying.

Their direction know,

Icy brooks beneath you flowing,

To their ocean go.

Dark and dull is your distraction:

Walk then, come,

No longer numb

Into your satisfaction.