Sonnet II

Het was het uur waarop het heimwee kwam (Dante)

Zoals de eerste keer dat ik je zag (Petrarca)

Wist ik nog maar die eerste dag met jou,

Dat eerste uur, dat allereerste zien,

En of het lente was of herfst misschien,

En of de lucht toen helder was of grauw.

Hij glipte weg, zo ongemerkt en gauw

Dat ik te traag was om vooruit te zien,

Te blind om 't botten van mijn boom te zien

Die pas veel lentes later bloeien zou.

Was die herinnering toch maar mijn deel,

Die dag der dagen! ‘k Liet hem ongeteld,

Zo spoorloos als na dooi een sneeuwlaag smelt;

Het leek zo weinig, maar het bleek zo veel;

Kon ik het nog maar voelen, het fluweel

Van hand in hand - was het me maar voorspeld!

Era già 1'ora che volge il desio. (Dante)

Ricorro al tempo ch' io vi vidi prima. (Petrarca)

I wish I could remember that first day,

First hour, first moment of your meeting me,

If bright or dim the season, it might be

Summer or winter for aught I can say;

So unrecorded did it slip away,

So blind was I to see and to foresee,

So dull to mark the budding of my tree

That would not blossom yet for many a May.

If only I could recollect it, such

A day of days! I let it come and go

As traceless as a thaw of bygone snow;

It seem'd to mean so little, meant so much;

If only now I could recall that touch,

First touch of hand in hand--Did one but know!