Tevredenheid
Stil, morrende gedachten, zeur niet dat
Je borst je als een muur omsluit;
Wie in zijn eigen bed de slaap niet vat,
Rust ergens anders ook niet uit.
Ren niet meteen, als passie of als hoop
Verschijnen met een invitatie;
Wie elke plaats van het geluk naloopt,
Is als een hoer in contemplatie.
Kijk hoe verstild het vuur ligt tussen ‘t steen,
Tevreden en zichzelf verwarmend;
Maar voor een ander brandt het vuur alleen
Als het eens flink wordt aangewakkerd.
Geef mij een geest, die buigzaam is en goed,
Met alle winden mee kan geven,
Een kroon kan dragen of wanneer dat moet
Ook in een kloostercel kan leven.
Zo’n geest spant van tevredenheid een net,
Van pool tot pool over de aard;
In elke ruimte van zijn rijk voorziene tent
Voelt hij zich warm, zonder gevaar.
Roem is een wonder van slechts negen dagen;
Want lijken geven na de dood
Een kwade geur, zoals na donderslagen,
Zoals de grootste koning ook.
Alleen is je Kroniek dan weg, maar weet:
Beter een worm die jou verteert
Dan dat de mot je naam uit boeken vreet,
Door achteloos beheer.
Zijn jullie daden, zo vol vuur geweest,
Herkauwd door ieders mond en brein,
Dan maakt hun spijsvertering of hun geest
Hoe groot of klein de roem zal zijn
Ziel, stop met je geklets, bewerk je grond,
Maak nooit jou en je vrienden stuk;
Hij die zichzelf na heel veel zoeken vond,
Vond altijd rijkdom en geluk.
Content
Peace mutt’ring thoughts, and do not grudge to keep
Within the walls of your own breast:
Who cannot on his own bed sweetly sleep,
Can on anothers hardly rest.
Gad not abroad at ev’ry quest and call
Of an untrained hope or passion.
To court each place or fortune that doth fall,
Is wantonnesse in contemplation.
Mark how the fire in flints doth quiet lie,
Content and warm t’ it self alone:
But when it would appeare to others eye,
Without a knock it never shone.
Give me the pliant minde, whose gentle measure
Complies and suits with all estates;
Which can let loose to a crown, and yet with pleasure
Take up within a cloisters gates.
This soul doth span the world, and hang content
From either pole unto the centre:
Where in each room of the well-furnisht tent
He lies warm, and without adventure.
The brags of life are but a nine dayes wonder;
And after death the fumes that spring
From private bodies make as big a thunder,
As those which rise from a huge King.
Onely thy Chronicle is lost; and yet
Better by worms be all once spent,
Then to have hellish moths still knaw and fret
Thy name in books, which may not rent:
When all thy deeds, whose brunt thou feel’st alone,
Are chaw’d by others pens and tongue;
And as their wit is, their digestion,
Thy nourisht fame is weak or strong.
Then cease discoursing soul, till thine own ground,
Do not thy self or friends importune.
He that by seeking hath himself once found,
Hath ever found a happie fortune.