149 The Forerunners

De voorboden

Hier zijn de tekens van wat komen gaat;

Wit is hun kleur, men ziet ze op mijn hoofd.

Zochten ze naar mijn geest? Wat daar ontstaat

Aan vonkjes, sprank’lend, wordt dat nu gedoofd?

Maakt domheid mij een oude zot?

Ook al verdwijnen ze, U blijft mijn God.

Ook als men mij de mooiste kamer laat,

Of zelfs mijn hart en alles wat daar leeft,

Ik ga niet, ik, wat er ook komen gaat,

U blijft mijn God, dus ben ik niet bevreesd.

Hij wordt verblijd door mijn gedicht,

Verblijd ik Hem, dan schrijf ik mooi en licht.

Dag, mooie metaforen, mooie zinnen,

Gaan jullie weg? Ach, weet toen jullie vaak

Naar vuile kroegen en bordelen gingen,

Heb ik met tranen jullie schoongemaakt,

En daarna naar de Kerk gebracht,

Mooi aangekleed, want God verdient die pracht.

Waarheen jij tovertaal van suikerriet

En rozenhoning, ach, weet je het al?

Ben je gestrikt door een stom liefdeslied?

Wil je de Kerk verlaten voor een stal?

Foei, je verpest je mooie jas,

Je schaadt jezelf, en wie aan ’t zingen was.

Laat dwazen die de drek willen beminnen,

Die met een zeil bedekken, niet met stof;

Laat elke dwaas het in zijn moerstaal zingen

Want ware pracht woont hoog, wij hebben toch

Een vlam geleend en die verlicht

De pracht die dicht bij mooie woorden ligt.

Maar ga maar, want ik blijf, ik ga niet heen;

Want weet: U blijft mijn God, is alles wat

Je zeggen kunt, met meer dan pracht alleen.

Ga voorjaarsvogels, want de winter wacht;

Doe bleke vaalheid op de deur,

Want daardoor wordt het binnen mooi van kleur.

The Forerunners

The harbingers are come. See, see their mark;

White is their colour, and behold my head.

But must they have my brain? must they dispark

Those sparkling notions, which therein were bred?

Must dulnesse turn me to a clod?

Yet have they left me, Thou art still my God.

Good men ye be, to leave me my best room,

Ev'n all my heart, and what is lodged there:

I passe not, I, what of the rest become,

So Thou art still my God, be out of fear.

He will be pleased with that dittie;

And if I please him, I write fine and wittie.

Farewell sweet phrases, lovely metaphors.

But will ye leave me thus? when ye before

Of stews and brothels onely knew the doores,

Then did I wash you with my tears, and more,

Brought you to Church well drest and clad;

My God must have my best, ev'n all I had.

Louely enchanting language, sugar-cane,

Hony of roses, whither wilt thou flie?

Hath some fond lover tic'd thee to thy bane?

And wilt thou leave the Church, and love a stie?

Fie, thou wilt soil thy broider'd coat,

And hurt thy self, and him that sings the note.

Let foolish lovers, if they will love dung,

With canvas, not with arras clothe their shame:

Let follie speak in her own native tongue.

True beautie dwells on high: ours is a flame

But borrow'd thence to light us thither.

Beautie and beauteous words should go together.

Yet if you go, I passe not; take your way:

For, Thou art still my God, is all that ye

Perhaps with more embellishment can say,

Go birds of spring: let winter have his fee,

Let a bleak palenesse chalk the doore,

So all within be livelier then before.