Werken II
Wie is vermoeid, geef hem een stoel.
Mijn ziel zal streven
Naar geestkracht, en zal hoflijk doen,
Zijn vacht weggeven
Aan wie alleen maar kilte voelt.
Wij zijn geen ster, alleen maar gloed
Van levensvuur;
Als je niet blaast, gaat het niet goed,
Wat op den duur
De ziel in as verstikken doet.
Toen ooit de elementen streden
Met Hem, wiens wil
Stond op de allerhoogste trede,
Stond d’aarde stil,
En heeft door anderen geleden.
Leven is doen, geen vrije tijd,
Maar strijd aangaan;
De zon schijnt immer, wijd en zijt
De sterren staan
Te wachten op een mogelijkheid.
Een sinasappelboom dat zou
Ik willen zijn!
Altijd met vruchten volgestouwd
En altijd fruit
Voor wie mij dan verzorgen zou;
Maar wij zijn steeds te jong of oud;
Want we verliezen
Vóór onze kraam is opgebouwd;
We zullen vriezen
Totdat we sterven in het graf zo koud.
Employment II
He that is weary, let him sit.
My soul would stirre
And trade in courtesies and wit,
Quitting the furre
To cold complexions needing it.
Man is no starre, but a quick coal
Of mortall fire;
Who blows it not, nor doth controll
A faint desire,
Lets his own ashes choke his soul.
When th’ elements did for place contest
With him, whose will
Ordain’d the highest to be best;
The earth sat still,
And by the others is opprest.
Life is a business, not good cheer;
Ever in warres.
The sunne still shineth there or here,
Whereas the starres
Watch an advantage to appeare.
Oh that I were an Orenge-tree,1
That busie plant!
Then should I ever laden be,
And never want
Some fruit for him that dressed me.
But we are still too young or old;
The man is gone,
Before we do our wares unfold:
So we freeze on,
Untill the grave increase our cold.