054 Emploiment (II)

Werken II

Wie is vermoeid, geef hem een stoel.

Mijn ziel zal streven

Naar geestkracht, en zal hoflijk doen,

Zijn vacht weggeven

Aan wie alleen maar kilte voelt.

Wij zijn geen ster, alleen maar gloed

Van levensvuur;

Als je niet blaast, gaat het niet goed,

Wat op den duur

De ziel in as verstikken doet.

Toen ooit de elementen streden

Met Hem, wiens wil

Stond op de allerhoogste trede,

Stond d’aarde stil,

En heeft door anderen geleden.

Leven is doen, geen vrije tijd,

Maar strijd aangaan;

De zon schijnt immer, wijd en zijt

De sterren staan

Te wachten op een mogelijkheid.

Een sinasappelboom dat zou

Ik willen zijn!

Altijd met vruchten volgestouwd

En altijd fruit

Voor wie mij dan verzorgen zou;

Maar wij zijn steeds te jong of oud;

Want we verliezen

Vóór onze kraam is opgebouwd;

We zullen vriezen

Totdat we sterven in het graf zo koud.

Employment II

He that is weary, let him sit.

My soul would stirre

And trade in courtesies and wit,

Quitting the furre

To cold complexions needing it.

Man is no starre, but a quick coal

Of mortall fire;

Who blows it not, nor doth controll

A faint desire,

Lets his own ashes choke his soul.

When th’ elements did for place contest

With him, whose will

Ordain’d the highest to be best;

The earth sat still,

And by the others is opprest.

Life is a business, not good cheer;

Ever in warres.

The sunne still shineth there or here,

Whereas the starres

Watch an advantage to appeare.

Oh that I were an Orenge-tree,1

That busie plant!

Then should I ever laden be,

And never want

Some fruit for him that dressed me.

But we are still too young or old;

The man is gone,

Before we do our wares unfold:

So we freeze on,

Untill the grave increase our cold.